Dag 6 - 22 juli 2017: We can be heroes! Just for one day.

Je hebt zo van die dagen waarop je geraakt wordt door ontzettend kleine dingen. Dit is zo’n moment. Bij het schrijven van de blog vandaag is de avondactiviteit volop aan de gang. In het leiderslokaal staat een piano waarop Noa het beste van zichzelf geeft. Echt gestemd is het niet, maar het klinkt hemels. Zonder dat ze het weet, raakt ze ons diep. Bedankt hiervoor.

Je hebt zo van die dagen waarop je wakker wordt en je beseft wat voor geluksvogels we wel zijn. Dit is zo’n morgen. Geef toe als je in Zwitserland wakker wordt samen met 64 jonge gasten waarmee we een megaband smeden, samen met 4 kokjes die elke dag de meest heerlijke gerechten op tafel toveren. (volgens ons gebruiken ze hierbij de term Wingardium leviosar. Alhoewel het niet leviosar is, maar leviosar). Samen met 8 zotzalige begeleiders die ons elke dag vertroetelen, naar onze verhalen luisteren, ons aanmoedigen en de meest waanzinnige spelletjes voor ons organiseren en samen met 2 kampleiders die elke dag het beste van zichzelf geven en er op elk moment van de dag zijn voor ons. Als je dit alles overgiet met een zotzalig zonnetje die al haar warmte over Veysonnaz laat stralen, een uitzicht waarvan we nog jaren zullen dromen, een vriendschap die we nooit vergeten en die typische Knal!sfeer waarbij iedereen zichzelf kan zijn, dan kan het toch niet anders dan dat we met ons gat ferm in de boter gevallen zijn.

Na een stevig ontbijt werden we alweer door enkele beroemdheden verwelkomd. The Pinkpanther, Catwoman, Mega Tony, Spiderman, Wonderwoman, Tinkerbel, Batman, Superwoman, Luigi en Obelix waren op een jaarlijkse en uiterste geheime conventie voor superhelden. Daar bespreken ze wat ze het afgelopen jaar allemaal gedaan hebben om de wereld te redden en hoe ze in de toekomst met het kwade omgaan. Eveneens op het programma: “Wat te doen met Trump?”. Het belangrijkste is echter de opleiding van de aspiranten tot volwaardige en nieuwe superhelden.

Blijkbaar werd deze geheime conventie in Veysonnaz gehouden dit jaar. Wij waren de aspiraten. Onze eerste opdracht was om 16 goed verstopte enveloppes te zoeken binnen de 9 minuten. We slaagden grandioos en met vlag en wimpel.

We kregen 16 opdrachten voorgeschoteld die we met z’n allen binnen de 93 minuten moesten oplossen. Enkele van de opdrachten waren: continu touwtje springen terwijl ze de volgende zin riepen: ‘Ik ben een superheld.”, een aperitiefje met hapje maken voor de 10 superhelden, elkaar precies 30 seconden kussen, het supermanlogo met kleren namaken, 5 kleedjes voor Bella Perez ontwerpen, iemand zes meter laten vliegen zonder hem aan te raken, een dansje synchroon dansen met de hele groep van 29 seconden, 150 keer de trap op- en aflopen met twee emmers water en nog zoveel meer.

We bewezen ons als aspiranten. We brachten al onze opdrachten tot een goed einde waardoor we definitief toegelaten werden op de Superheldenschool. Dit betekende dat we ons eigen superheldenpak mochten ontwerpen. Het werd ijzingwekkend stil rondom ons heem. Dit tot groot jolijt van onze buurvrouw die al komen zagen was dat de muziek te luid stond.

We maakten ons werk van onze outfit. De ene was al creatiever dan de andere. We voelden ons vereerd in ons nieuw pakje. We kregen ook allemaal een echte superheldennaam.

Tijd om te eten, want ook een superheld heeft soms honger. We aten courgettekokossoep. Overheerlijk. Daarna stond er varkensmignonette en cross and blackwell op het menu met… FRIETJES!!! Heeeeeeeeeeerlijk! Lieve kokjes, jullie blijven ons maar verwennen. Machtig!

In de namiddag trainden we onze superheldenskills. Zo moesten we balletjes met punten zoeken, een gevaarlijk parcours geblinddoekt afleggen, een ingewikkelde route onthouden, sokkencatch en snoepjes in een smerige materie zoeken. Hoe beter we ons best deden, hoe meer Tinkerbelstof we konden winnen. Dit hadden we nodig voor het eindspel.

Tijd voor ons vieruurtje. Plots werden we met verstomming geslagen. Plots bleek de helft van de groep een slechterik te zijn. Was de wereld in gevaar? Hoe moest het nu verder?

Tinkerbel en Obelix begonnen te bekvechten en kwamen al vlug tot de oplossing om een strijd aan te gaan. De goede tegen de slechte. Als de slechten wonnen, was de wereld definitief om zeep. Waren het de goeie, dan was de wereld gered. Winnen kon je door de meeste tinkerbelstof te hebben.

We moesten elkaar aantikken met verf. Was je getikt dan moest er een verpleegster je komen redden. Het was een spannende strijd. Eentje op leven en dood. Eentje op het scherpst van de snee. Uiteindelijk waren het de goeie die hun slag thuishaalden en aan de haal hingen met de winst! Oef! De wereld was gered!

Het douchen was moeilijker dan anders. Bij sommigen onder ons was het echt moeilijk om een vierkante centimeter te vinden op ons lichaam waar geen verf te bespeuren was. Voor het eerst raakte ook het warm water op. Er toch ietsje langer onderstaan dan we mochten. Terwijl de meisjes volop genoten van het douchen, gingen de jongens nog wat zakglijden.

Het avondeten smaakte alweer ontzettend hard. Ditmaal hadden onze kokjes lekkere hamburgers voor ons gemaakt. Heerlijk tussen zo’n broodje. Eerst een kaashamburger dan een gewone. Bedankt kokjes, we kunnen er weer tegen!

Na het avondeten was het tijd om te gokken. We trokken ons chique pak aan en gingen naar de casino. We konden aanschuiven aan verschillende tafels waar de croupiers ons zaten op te wachten: Roulette, black jack of pietjesbak, we speelden het als de grootste casinogangers allertijden. We konden er zelfs geld verdienen door te unoën, kaartjeshuizen te bouwen of te airhockeyen. De bedoeling was om per geslacht en per jaar het meeste geld te verdienen. Uiteindelijk waren het de jongens tweedejaar die dankzij een meesterzet van Jean als winnaar uit de bus kwamen.

Het dagboekfragment was de ideale manier om deze topdag af te sluiten. Wat hebben we genoten. Wat genieten we hier. En we hebben ook wel al 100 000 keer geteld en herteld en tot de vaststelling gekomen dat we over halfweg zijn, maar we willen het daar nog niet overhebben. We gaan eerst nog genieten. Met volle teugen. En terecht!

Morgen mogen we wat langer slapen. Het dagboek zal dan ook wat later op deze blogspot verschijnen.

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

Viva la vida!