Dag 1: Maandag 17 juli: Het negende Knal!bergkamp schiet uit de startblokken.

Het moet ontiegelijk vroeg geweest zijn toen bij 9 mensen van de begeleiding en twee koks de wekker afging vanmorgen. Om precies 3 uur sprongen er in 11 slaapkamers synchroon 11 begeleiders van het negende Knal!bergkamp uit de veren. In 11 slaapkamers maakten ze zich op om aan misschien wel het hatelijkste karwei van het hele Knal!bergkampgebeuren te beginnen, namelijk het laden van de bus. Maar in die 11 slaapkamers kon er toch een glimlach vanaf. Maanden van voorbereiding zou vandaag eindelijk starten. De laatste dagen werden ‘to do’-lijsten opgesteld. En telkens er een taakje afgevinkt werd, kwamen er drie nieuwe taakjes bij. Maar dit werd met veel plezier gedaan. In 11 slaapkamers kon de pret er niet vanaf. Spannend wat er allemaal zou gebeuren, welke gasten er zouden meegaan en hoe hun spelen onthaald zouden worden.

Op één slaapkamer bleef alles achter stil…. ijzingwekkend stil. Geen teken van leven te bespeuren. ‘The sound of silence’ maar dan in het kwadraat. Gelukkig kwam de kampleiding op tijd in actie en werd de desbetreffende begeleider met luid geklop, gebel, gesms, geroep, getier en geschreeuw gewekt. Mocht je er een soundtrack moeten op plakken dan kozen we zeker voor die van ‘It’s oh so quiet’ van Björk.

Om precies 4 uur sprongen er bij 66 gezinnen de lichten aan. Nog nooit waren we zo rap uit de veren. De valies hadden we ondertussen al de dag voordien naar De Marge gebracht. Volgepakt. Van de eerste tot de laatste valies. Er kon geen zuchtje wind, geen extra slipje of een restje zakdoek bij. Zo tjokvol zat alles. Ook wat verwarring rond hoeslaken en matrasovertrek. Rond kussensloop en donsdekendekbedovertrek. Gelukkig kon mama Els alles tot in de puntjes verklaren en uitleggen. Waarvoor nogmaals bedankt.

66 gezinnen die er vol goesting voor gingen. Tijd voor ontbijt was er amper. Hier en daar moesten nog wat broodnodige papieren opgedist worden. Hier en daar ook nog een sandwich gesmeerd worden en een gekoeld drankje in de rugzak gestopt worden. ‘Of je je identiteitskaart’ meehebt moet ongetwijfeld de meest gestelde vraag zijn deze morgen in Knokke-Heist en omstreken. Voor 64 gezinnen liep alles van een leien dakje, voor eentje van een leien krukje, maar voor een iemand sloeg het noodlot toe… Kirsten was zondag gevallen en had daarbij een letsel opgelopen. Ze heeft nog alles geprobeerd om mee te kunnen, maar helaas was de pijn ondragelijk en moest Kirsten in extremis  afhaken. Helemaal niet leuk. We vinden het ontzettend jammer en wensen dan Kirsten dan ook een spoedig herstel toe. Hopelijk valt het allemaal beter mee dan dat we nu te horen kregen!

Ondertussen had de begeleiding, samen met Rik, Kristof en Diederik, de bus geladen. Een bus laden met 68 koffers, tonnen spelmateriaal en kilo’s eten is helemaal geen sinecure. Het betreft hier vakmanschap van de bovenste plank. Een ervaren kassierster van de Colruyt kan nog een puntje zuigen aan het werk die onze begeleiding een keer in het jaar levert. En geef toe, als er mensen zijn die een doos kunnen schikken, dan zijn het wel de mensen van de Colruyt. Nee, mocht er een wereldkampioenschap tetris bestaan, dan won onze begeleiding met veel overwicht de gouden medaille.

We deden het keurig hoe het ons een paar keer ingepeperd was. Toekomen aan De Marge en Pauline en Thomas zoeken en onze identiteitskaart tonen. We denken dat we het stiekem thuis een paar keer geoefend hebben, want iedereen slaagde er in om hen te vinden en hun identiteitskaart mee te hebben. Keurig op tijd ook. Zodat we om precies 5u15 met volle goesting en een hart vol verwachtingen de bus opstapten om koers te zetten richting Zwitserland. We gaven onze mama nog een laatste kus, onze papa een laatste schouderklop, onze broers en zussen een laatste knuffel en onze hond een laatste aai. Eindelijk konden we aan dit zotzalig avontuur beginnen. En of we er zin in hadden.

Het eerste wat je doet in zo’n bus is je schoenen uitdoen en je zo comfortabel mogelijk in zo’n buszetel wrikkelen. Geen eenvoudig werkje, want de ene keer doet je poep zeer, in de andere positie heb je last in je rug, terwijl je nog in een andere positie gevaarlijk dicht bij je buur zijn of haar, nou ja, komt te zitten… Eenmaal je min of meer een positie gevonden hebt waarvan je denkt dit hou ik meer dan vijf minuten vol, is het tijd op te showen en te gesten. Uithalen wat je de dag ervoor allemaal uit moeder en vader hun portefeuille hebt kunnen duwen. Het moet een wereldrecord zijn: kilo’s snoep, onnoemelijk veel zakken chips, pakken koekjes en dan hebben we het nog niet over de vele flesjes drank die meegegeven werden. We toonden het aan elkaar en proefden van elkaars lekkernij. Eerlijk ruilen heet dit dan. Het snoepgoed met iets meer cachet werd uiteraard tegen een hogere koers gewisseld dan de simpele ‘Olé’ van Den Aldi.  Soit, feit is dat we bij onze eerste stop rond de klok van tien in Luxemburg ongeveer door onze voorraad zijn. Tijd om een ontbijtpakket samen te stellen in een wegrestaurant. Gezond? Nee! Lekker? Ja! We laten de koffiekoeken en de croissants links liggen en besluiten ons te goed te doen aan salamistaafjes, pringles, m&m’s en zelfs ijsjes. Ooit al eens een ‘crème gefret’ als ontbijt? Moet je zeker eens doen. Oh ja, lieve mama en papa, bedankt om zo liefdevol een ontbijt- en lunchpakket samen te stellen… We hebben die met veel plezier in onze rugzak laten zitten. ’t Is ten slotte maar een keer Knal!bergkamp in een jaar hé!

Socializen in een bus is top. Je leert elkaar op een andere manier kennen en we hebben al vlug door dat het een mega Knal!bergkamp zal worden dit jaar! Een andere traditie op een bus is wilde verhalen vertellen. Over ‘djoengers’ op de rommelmarkt van Westkapelle hoorden we mensen praten of over het leven op Balaton. Dit blijkt niet een of andere sekte te zijn, maar een heus muziekfestival in Hongarije. We hadden het ook over het afgelopen schooljaar en elke leerkracht waarvan we les gehad hebben passeerde wel eens de revue.

Voor we het wisten waren we aan de tweede stop. Haute de Coningsbourg of zoiets. Elk jaar worden we daar letterlijk overvallen door de warmte. Vanuit de aircogekoelde Meibloemer is het precies alsof ze een emmer hete lava over ons hoofd gooien. Extreem warm. We zoeken verkoeling in het wegrestaurant. Eerst een plasje. Elk jaar opnieuw zijn er wel enkele piscines die het laten afweten. De geur zou je erbij moeten geuren. Extreem zuur. Maar het hoort erbij, we aanvaarden het. Het winkeltje vinden we veel interessanter. Heerlijke hapjes hier. Onze voorraad vanuit Luxemburg hebben we al lang achter de kiezen. We slaan een nieuwe voorraad in. Boursin met Rosettesalami of foie gras met stokbrood of een pastabox of een nieuwe smaak pringles of … Het smaakt ons allemaal even fel. Even wanen we ons zelfs in Knokke-Heist wanneer een zwerm ooievaars neerstrijkt op onze parking. De kermisattractie en de Fred Flinstonemobiel trekken onze aandacht. Voor slechts een euro kan je er een minuutje op schommelen. Wij proberen dat met zoveel mogelijk tegelijk.

Na deze stop het spannendste moment van de hele heenreis eraan. De grensoverschrijving met Zwitserland. Vlees mag je niet binnenvoeren in Zwitserland. Wij weten van niets. Dat denken we toch. Het zweet parelt op het voorhoofd van onze kampleiding. De zenuwen slaan toe. Sowieso moeten de chauffeurs eruit. Om een vignet te kopen en om hun papieren en rijtijden te laten checken. Flauwe mopjes helpen niet. De kampleiding blijft halsstarrig voor hen uitkijken. Tot dat ene verlossende moment dat de chauffeurs weer de bus opstappen. ’t Is weer in orde. Ook dit jaar hebben we hen met hun pietje gehad!

Ondertussen heeft het landschap ons helemaal in de ban. De ene berg kronkelt zich al mooier dan de andere een weg richting het hemelgewelf. Helemaal anders dan bij ons. Adembenemend mooi. En dan zitten we nog niet eens heel erg diep in de Alpen. Plots dalen we fel en zien we in de verte, onder een loden zon, een prachtige blauwe watermassa opduiken. Het meer van Genève. Sommigen onder ons hebben er al veel over gehoord. Hoe mooi die wel is. Nu we het met onze eigen ogen zien, kunnen we dit alleen maar beamen. Prachtig! Hier sluiten we Knal!bergkamp 2017 ook af. Maar eerst dromen we nog van Veysonnaz. Na de stop aan het meer is er nog slechts één iets wat we willen bereiken. Veysonnaz.

Veysonnaz vinden is niet moeilijk. Het is aan Sion linksaf. 20 minuutjes klimmen. De leiding was zo slim om ons op de vorige stop een touristil aan te bieden. Touristil heet het niet meer. Nu heet het R calm. Wij spreken het ‘rie calm’ uit. Geniaal gevonden die naam. Volgens ons moet Roger daar voor iets tussen zitten. De beklimming is redelijk stevig. Er zitten een paar haarspeldbochtjes in. Zo van die bochtjes die Max Verstappen en Lewis Hamilton met hun ogen dicht nemen. Peter en Thierry houden gelukkig hun ogen open. Straffe mannen zijn het! Je moet het maar doen! Ons veilig en wel en zonder kleerscheuren af zetten aan ons heem. En wat voor een heem.

Als je het charmante dorpje Veysonnaz uitrijdt en eventjes daalt dan doemt het gezellige Colonie Cité-de-jeunesse voor je uit. Marie-Jeanne in haar rode trui en Guido in z’n geel Knal!bergkampt-shirt van Saas Grund komen ons al wuivend tegemoet. Een heerlijk heem is het. Stralend in een blinkend zonnetje. Met een fenomenaal uitzicht. Het mooiste die we ooit hadden vanuit een heem. Beneden ons kronkelt de Rotten, zoals de Rhône hier wordt genoemd, zicht een weg doorheen het Wallischertal. Sion kunnen we zien liggen. Prachtig is het. Zeker wanneer de mensen ’s avonds hun lichtjes beginnen aan te steken. Heerlijk mooi.

Het uitladen van de bus gaat wonderbaarlijk snel. Sterk team zijn wij. Maar misschien werken we wel zo snel omdat we onze kamers willen zien of omdat onze magen knorren. De kamers zijn de max. Gezelligheid troef. Soms ook wat met veel in een slaapkamer. Bedden worden verdeeld, matrassen versleurd, kasten ingedeeld, kussens besloopt, lakens bedonsdekt, matrassen behoest, knuffels voorgesteld. En iedereen zag dat het goed was.

De geur van de verse spaghettisaus waaide als een frisse zomerbries het heem door. We begonnen te likkebaarden. We hadden genoeg van al dat gesnoep, gekoek en gesalamit. Tijd voor iets gezonds en iets lekkers. We ondervinden het al van de eerste hap. Marie-Jeanne, Guido, Fabienne en Alexander zullen ons meer dan in de watten leggen. We eten spaghetti als zoetebroodjes en versieren elk bord met een toren gruyerekaas. Smullen en smikkelen op topniveau. Al vallen sommige vorken wat aan de kleine kant uit. Niet altijd handig eten. Maar ja, we moeten leren roeien met de riemen die we hebben. We eten ons buikje meer dan rond.

We sluiten de dag af met een eerste activiteit. De verkiezing van het kampliedje. Elke begeleider mocht een voorstel van een kampliedje indienen. We mogen punten geven. De keuze is moeilijk. Gaan we voor ‘De vriendschapsband’? Of toch eerder voor ‘Sofia’? Alhoewel ‘De manier’ ook een meganummer is. Of toch misschien ‘Despacito’ ook wel goed in de oren klinkt. Of het vrolijke ‘Hakuna Matata’? Of dat raar Indisch-Afrikaans nummer die niemand kent. Ook een opzwepend tempo. Welk nummer het gehaald heeft en het officiële Knal!bergkampkampliedje wordt, mogen we vanavond nog niet weten. Daarmee worden we morgenochtend gewekt. Hopelijk niet te vroeg. We kunnen wat slaap gebruiken. Want ook al beweren we dat we geen seconde geslapen hebben, toch moeten we eigenlijk stiekem eerlijk bekennen dat we allemaal wel een uiltje geknapt hebben op de bus. Maar we zijn moe. Eerst vieren we nog de verjaardag van Elise. Hoe heerlijk is dat. Verjaren op Knal!bergkamp! Heerlijk. De traktatie is voor morgen, het zingen voor vandaag. We geven haar elk een voor een drie kussen voor haar verjaardag. 78 keer drie kussen. Dat zijn in totaal dus… Veel kussen. Je moet ons excuseren, maar het is al na twee uur wanneer we deze blog schrijven. Heel erg helder kunnen we niet meer rekenen.

We gaan fraai slapen. We vinden de weg naar dromenland relatief snel. Morgen begint het negende Knal!bergkamp echt. Maar zo’n lange busrit, dat hoort er gewoon erg hard bij.

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

Viva la vida!