Dag 4 - 20 juli: We zetten Veysonnaz op z'n kop

Het kondigde zich aan als een sombere regendag toen de kampleiding deze ochtend hun bed uitrolden. Het was bijna onmogelijk om de andere kant van de vallei te zien, zo bewolkt zat het. Ze waren nog maar net vertrokken om de blog up te loaden of de eerste regendruppels kletterden al naar beneden. Normaalgezien zitten ze altijd op het terrasje om alles te regelen, maar vandaag was het anders en moesten ze binnen zitten. De eigenaar van het cafeetje, de meest joviale man van Veysonnaz en omstreken, kwam echter met goed nieuws. Hij had ‘de météo’ bekeken en vertelde dat het om 10 uur zou stoppen met regenen. We zijn eens benieuwd…

Ondertussen is omstaan al een routine geworden. ‘De manier’ opent hier elke morgen de dag en we swing ons bed uit. Alhoewel swingen een heel groot woord is. Voor sommigen duurt het wel een uur vooraleer ze hun oogleden kunnen openen. Sommigen lijken niet slaapzand van Klaas Vaak in hun ogen gekregen te hebben, maar eerder een tube pattex van de Hubo.

Ontbijten doen we graag. Ontbijten doen we stevig. Gezellig kletsen we met elkaar over de afgelopen nacht, over onze dromen, over onze Knal!bergkampervaringen, over ons liefdesleven, over wat ons bezighoudt, over wat we op onze boterham zullen smeren. Alleen doen we dat soms te luid. Volgens de begeleiding dan toch, want wij hebben geen beetje moeite met het lawaai, alhoewel we soms met de decibelnorm van Joke Schauvlieghe flirten. Volgens ons is het gewoon de begeleiding die ofwel nog moe is of wel oud(er) aan het worden is.

Het is ongelofelijk hoe goed de Zwitserse Frank De Boosere zijn werk kent. De kerktoren zijn tiende slag weergalmt nog vol over het dal of de eerste zonnestralen doorprikken de donkere wolkenmassa die nu toch al enige tijd boven ons hangt. Het voelt als een verademing., als de juiste boom vinden wanneer je heel dringend moet plassen, als in de koelkast kijken met het idee dat er geen frisse frisdrank meer in staat, maar dan zien dat er nog een slokje in een of andere fles zit.

Het wordt al snel heet als we op het apèl geroepen worden. Blijkbaar zijn we terecht gekomen in het leger. We hebben het Gingersquad, The Blue Army, Soldier of love en The Old Blacks die ons vanmorgen zouden entertainen met pleinspelen. Pleinspelen is altijd een goed idee en zeker op het Knal!bergkamp. De origineelste spelen komen naar boven. Twee is te weinig, drie is teveel, maar dan niet rechtopstaand, maar neerliggend. We spelen ook levende petanque, tikkertje choco en kruisvlagbh. En dan is het tijd voor de enige echte topper onder de pleinspelen: dikke Bertha met eiers. Heerlijk. Vuil. Crimineel. Te gek. Spannend. Vuil. Vettig. Machtig. Mosen. De bedoeling is om je ei veilig en wel naar de andere kant te brengen. In het midden staat iemand die het ei moet proberen af te pakken. Moet het gezegd worden, dat het slechts 1 minuut duurt vooraleer het eerste ei in het haar van een van ons belandt. Het begin van een heus eiergevecht waarmee lachen, gieren, brullen de stafmaat is. Werden alle oorlogen maar op deze manier uitgevochten. Zong Hans De Booij dat trouwens niet: ‘Alle kinderen aan de macht?’

Vooraleer we aan tafel konden, moesten we ons nog even onteieren. Geen simpele opdracht. We begonnen steeds meer en meer op levende omeletten te gelijken.

Het middageten is altijd iets waar we naar uitkijken. Altijd spannend ook wat voor de lekkers de koks nu weer uit die creatieve mouwen van hen schudden. Het begon alvast overheerlijk met een lekkere tomatensoepje met balletjes. Alhoewel… Er waren zoveel balletjes dat het eerder een balletjessoep met tomaten was. Daarna was het tijd voor het hoofdgerecht. Maar daar had het heem het nog niet voor. ‘Bam’! de ‘plongs’ weg zoals we dat in Knokke-Heist zeggen. Gelukkig hadden we van bompie Luc de sleutel van de zekeringskast (zoals we dat dan weer in het AN zeggen) gekregen. We openden de deur en dachten heel eventjes dat we in een prehistorisch museum terecht gekomen waren. De zekeringen die daar uit de muur staken, moeten bij ons waarschijnlijk al voor de Eerste Wereldoorlog verboden zijn… In elk geval we kregen het niet meer aan de praat. En Dominique, die bompie Luc als huisbewaarder vervangt omdat hij in het zuiden van Frankrijk zit op vakantie maar omstreeks 19 uur toch aan ons heem zou opduiken. Waarschijnlijk verstaan jullie er geen jota meer van… Wel voor ons geldt precies hetzelfde…

In elk geval kon die Dominique pas over 2 uur in ons heem zijn, want hij was te voet… Geen eten dan maar zeker? Maar dat was uiteraard buiten ons Alles-in-één-man Guido gerekend. Frietvet werd in een grote pan gegoten en op het vuur aan de kook gebracht. We kregen elk een kaas-, vlees en garnaalkroketje. Kampleidster Pauline haar oogjes begonnen al te fonkelen ;-)!  Geef toe welk kamp kan dit zeggen? We worden hier niet verwend, we worden hier rotverwend.

In de namiddag werd ons kampterrein veranderd in een bouwwerf. We kregen het bezoek van Bob de Bouwer. Hij was op zoek naar mensen die op zes verschillende plaatsen een nieuw huis wilden bouwen. In zes groepen zochten we de enveloppes met daarin de opdrachten. Er waren heel wat verschillende opdrachten. De eerste opdracht is een bord kapot gooien. Arthur gooide het bord op de grond en de brak perfect in twee. Voor Arthur was dit niet voldoende en hij bonjourde het bord nogmaals op de grond zodat het in duizend stukjes brak. Wat Arthur echter niet wist was dat de tweede opdracht luidde: ‘Kleef het bord nu weer aaneen.” Andere opdrachten waren om een molen te maken, een foto trekken van een bouwvakkersspleet, maak een potje met klei, naai je naam op een stuk stof en nog veel andere.

Per geslaagde opdracht kon je bakstenen of ander bouwmateriaal winnen. Met die materialen konden we dan aan de slag. We haalden onze meest creatieve kant naar boven en toverden het ene droomhuis na het andere tevoorschijn. De ene bouwde een boomvilla, de andere een riante villa met bijhorend zwembad, nog een andere had een soort van vogelnest gebouwd, we zagen ook een prachtig huis met fontein en jacuzzi, weer een andere groep had vooral veel grond. Waar de laatste groep met hun gedachten zat, blijft voor ons nog steeds een raadsel. Zij bouwden een hoerenkot voor insecten… Oké, jongens en meisjes tijd om af te koelen in de douches.

Na de douches etenstijd. Wie denkt dat de kokjes een namiddagje vrij hielden, hebben het ferm mis. De barbecue werd van onder het stof gehaald. Hete kolen werden op het vuur gelegd en de roosters opgeblonken. Als je aan barbecueën denkt, dan denken jullie waarschijnlijk om om ter meest vlees naar binnen te werken. Dat is buiten Marie-Jeanne en Guido gerekend. Hier beginnen wij met een voorgerechtje. Waar zij het vandaan halen, weet niemand, maar plots lagen daar twee joekels van zalmen te roosteren. Heerlijk! En dan moest je dat sausje er bij eens proeven. Beter dan Peter Goosens, Jeroen Meus, Piet Huyzentruyt en Sergio Herman samen.

Na de zalm werden we nog verrast op een heerlijke barbecueworst en  ribbetjes à volonté. We smikkelden en smulden, we kauwden en smekten. Het was overheerlijk. Onze koks zijn grandioos. Jullie mogen echt wel spontaan een applausje voor hen geven wanneer je dit leest.

De avondactiviteit bracht ons rust. Tijd voor bezinning. Even stil staan bij onszelf en de wereld rond om ons. Even stilstaan over hoe goed we het wel hebben en hoe heerlijk het is om op Knal!bergkamp te zijn. Even stilstaan bij onze vriendschappen en hoe dankbaar we mogen zijn met zo’n vrienden. Even stilstaan bij het feit dat we echt gelukkig mogen zijn. Bedankt mama, bedankt papa voor deze dag!

Het was een zotheerlijke dag vandaag. Fabuleus wat onze begeleiders hier allemaal ineen botsen. Creativiteit ten top en op elk moment van de dag in de weer voor ons. We hebben het de kampleiding al stiekem eens horen zeggen tegen elkaar. Dat het echt een bereteam is. We kunnen dat alleen maar beamen!

Vandaag vroeg naar bed, want morgen staat er een lange, maar keimooie wandeling op het menu. Naar het schijnt zou er ook een verrassing zijn!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

Viva la vida!