Dag 7 - 23 juli: Zalig genieten in Veysonnaz

Het was precies alsof we meededen in het clipje van Simon & Garfunkel deze morgen toen het kampliedje ons uit onze dromen haalden. Dit moet dit duo bedoeld hebben met ‘The sound of silence’. Een tjokvol heem die heerlijk in rust ligt te baden in de eerste ochtendzonnestralen. Geen zuchtje, geen krakje, geen windje te horen. Enkel stilte. Die stilte wordt al snel omgezet in een energieke warboel eenmaal ‘De Manier’ weergalmt door ‘Le Colonie Cité Jeunesse’.

Alhoewel het voor sommigen steeds moeilijker wordt om de uitgang van hun bed te vinden, springen de meesten onder ons steenvast bij de eerste toon het bed uit om zich klaar te maken voor alweer een nieuwe dag. We hebben er alweer ontzettend veel zin in.

Het is tochtdag vandaag. We kijken daar stiekem toch naar uit alhoewel we dit niet altijd willen toegeven. We ontbijten stevig. Zo hoort het. Tochtklaar maken doen we als de beste. We doen het zelfs in een toptijd.

Vandaag moeten we eerst de bus nemen voordat we onze tocht kunnen aanvatten. Een sympathieke Portugees die al 37 jaar in Zwitserland woont, staat ons druk rokend op te wachten op de parking voor ons heem. We nestelen ons in de buszetels, klaar om nog een uitje te knappen, want we zouden toch een eindje op de bus zitten. Dat hadden ze toch aan de kampleiding uitgelegd.

We waren nog maar amper vertrokken of de baan begon zich al angstvallig te kronkelen richting Siviez, plaats van aankomst of vertrek. ’t Is te zien vanuit welk standpunt je het bekijkt. Bij de eerste de beste haarspeldbocht begint het ontbijt van sommigen onder ons angstvallig en heel erg plots de verkeerde richting uit te gaan. We voelen dat het niet goed gaat. We voelen dat het volledig mis kan gaan. We besluiten om de begeleiding in te lichten. Na één ferme bocht zit er al een kamper op het trapje. Nog eens 2 bochten verder, zitten er al zes van ons dicht bij elkaar met een plastiek zakje in de hand door de voorruit te turen in de hoop zijn of haar maaginhoud voor iedereen verborgen te houden. Het lukt nog maar net… Victor, onze buschauffeur, kan alvast de pret niet op.

Eenmaal aangekomen in Siviez, een bekend skigebied trouwens, blijk het kouder te zijn dan verwacht. We nemen de kabelbaan richting Les Combatines. Voor Helena een punt van herkenning, want hier is ze tijdens de wintersport nog komen plassen.

De bergwandeling vandaag is adembenemend mooi! We genieten van het bergpad die zich als een regenworm over de bergflank kronkelt. Het is een afwisseling van jewelste: een stukje door het hoge gras, dan weer door een weide, wat later over een rotsmassa om dan weer vlak verder te kronkelen. Heerlijk. Tijd ook om veel te praten.

Rond het middaguur zien we onze eindebestemming liggen. Een stuwmeer doemt als een fata morgana in de woestijn op. Het is wereldsmooi. Het is nog een stukje dalen en dan kunnen we lunchen. De tweedejaars zijn er rotsvast van overtuigd dat dit stuwmeer hetzelfde is van vorig jaar. We proberen hen op alle mogelijke methodes en met alle mogelijke middelen uit te leggen dat dit niet het geval is. Maar Estelle blijft koppig vol houden dat het hetzelfde meer is. We geven haar overschot van gelijk. Deze morgen heeft Roger het stuwmeer van Monte Moro zo’n 250 kilometer verlegd.

Ons lunchpakket in de bergen smaakt duizend keer beter dan in onze overdrukke eetzaal in Sibe. Dit is genieten van de bovenste plank. Een broodje met salami of gekookte hesp of gerookte hesp of kaas met verse groentjes. Als dessert een mars of snicker of banaan of appel.

Het enige wat de pret wat bederft zijn de vele, maar dan ook ontzettend vele koeienvlaaien die zich als paaseieren in een tuin over onze grasvlakte verspreiden. Het duurt dan ook niet lang of de eerste schoen is onder de drek besmeurd. Wanneer we een groepsfoto nemen is het hek helemaal van de dam. Marie staat zowat tot in haar enkels in de koeienkak. Dat wordt wat als we straks de bus instappen.

Plassen in de bergen is ook altijd een belevenis. Zeker voor de meisjes. Het is een oefening waar menig trapezeartiesten uit het circus een puntje aan kunnen zuigen. Het is balanceren om niet met je blote kont in het gras te vallen en er terwijl voor zorgen dat er niemand je in je volle maan te zien krijgt. Onze vrouwelijke begeleiding pakt het slim aan. Ze gaan met z’n vieren voor de vijfde begeleidster staan zodat zij op haar gemak haar behoefte kan doen. Het uitzicht tijdens het plassen is wonderbaarlijk mooi. Het uitzicht om hen dat allemaal te zien organiseren is eveneens wonderbaarlijk mooi.

Een mooi uitzicht is uiteraard fotoshoottijd. De ene facebookprofielfoto na de andere wordt hier geschoten. We leggen onze haren in de plooi, petjes worden geschikt, truien rechtgetrokken, bh-bandjes weggemoffeld, vrienden omarmd, tanden ontbloot, glimlachen uitgetest. En dat allemaal voor dat ene shot! De clichés van de fotografie, ook in Zwitserland een feit!

Na het middageten dalen we nog 20 meter om over de stuwdam te lopen. Het uitzicht is alweer eentje om te onthouden. Een view van 360° om u tegen te zeggen! We maken er een foto van om in ons geheugen te bewaren en op te roepen wanneer we op 1 september op de schoolbanken zitten zodat we nog eens kunnen terugdromen van onze toffe tijd in Zwitserland. Heerlijk!

We dalen verder naar Siviez. Het is een aangename wandeling in een blakende zon. Aangenaam dalen zelfs. We genieten. Als we in Siviez aankomen, is er eventjes tijd om naar het toilet te gaan. Ondertussen komt Victor ons al tegemoet met z’n dubbeldekker. Breedglimlachend en zwaaiend parkeert hij zijn bus, stapt uit en steekt een sigaret op.

Een half uurtje, en niet het beloofde anderhalf uur, later bereiken we ons heem. Daar wacht een dubbele verrassing. Diep verscholen onder twee paraplu’s zitten Bever en Evi te glunderen van de pret. Deze 2 ex-Knal!bergkampbegeleiders komen een paar daagjes op bezoek. Ze zijn meer dan welkom!

Voor onze tweede verrassing zorgen andermaal onze kokjes. We zien de paella pan al van ver dampen. De overheerlijke paellageur dwarrelt onze neusgaten binnen. Het water komt ons nu al in de mond. Onze maag begint spontaan te knorren. We willen al onmiddellijk aan onze maaltijd beginnen. Maar eerst moeten we douchen.

Het douchen vandaag is discodouchen. We krijgen welgeteld één liedje de tijd om ons te douchen. Dj Tony en Dj Arno staan aan het roer. Ze draaien de ene topschijf na de andere. Het douchen ging nog nooit zo snel.

De paella smaakt nog beter dan ze ruikt! We smikkelen en smullen ons buikje rond. De paella van Marie-Jeanne en Guido is echt met voorsprong de beste ter wereld. Wat zeggen we? De beste van het melkwegstelsel. Wat zeggen we? De beste van het heelal en omstreken. Wie zelf eens van die overheerlijke paella wil proeven, moet maar onze facebookpagina in de gaten houden en komen proeven op onze jaarlijkse paella-avond.

Een avondactiviteit staat er niet meer op het programma. We chillen nog wat in onze tuin. We krijgen ook ons geld terug want morgen is het brunch, gaan we zwemmen en shoppen. Alweer een dag om naar uit te kijken!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

Viva la vida!