Dag 8 - Dinsdag 24 juli: Effe Chilln

8u30… Ons heem ligt er nog stil en verlaten. Hier en daar iemand die zijn ochtendplasje moet maken, maar dan weer vredig in zijn of haar bedje kruipt. Hier en daar nog een beetje gesnurk. Hier en daar nog een beetje gedroom. Hier en daar nog een beetje gewriemel. Hier en daar nog een beetje gezucht. Beneden zijn de kokjes dan al een uurtje vlotjes in de weer.

8u50… Ons heem ligt er nog stil en verlaten. Hier en daar iemand die zijn ochtendplasje moet maken, maar dan weer vredig in zijn of haar bedje kruipt. Hier en daar nog een beetje gesnurk. Hier en daar nog een beetje gedroom. Hier en daar nog een beetje gewriemel. Hier en daar nog een beetje gezucht. Beneden maken meneer Senior en Carlos Skeletos zich op voor de ontbijtshift in ons restaurant.

9u00… Ons buffetrestaurant opent zijn deuren. Nog geen kat te zien. Het buffet ziet er indrukwekkend uit: fruitsap, koffie, melk, water, chocomelk, kleine broodjes, toastbrood, gekookte hesp, gerookte hesp, hespenworst, salami, kaas, choco, muizenstrontjes, confituur, peperkoek, speculoos, 7 verschillende soorten cornflakes, yoghurt met aardbeien, yoghurt natuur, yoghurt met muesli, verse fruitsalade, eierkoek, spek met eiers en 4 soorten chocolade.

9u07… De eerste vier jongens komen in pyjama eten. Mister Senior en zijn team kunnen hun geluk niet op. Eindelijk werk.! Carlos Skeletos blijkt voor de allereerste dag in ons restaurant te werken. Hij verstaat niet altijd even goed wat wij bedoelen en brengt ons de raarste dingen.

Vanaf dan gaat het in een gezapig tempo in ons restaurant. We komen mondjesmaat toe. Soms zitten de slapers nog volop in onze ogen. Anderen zijn dan weer zo fris als een hoentje als ze hun kamernummer met ons meedelen. Maar iedereen is het er overeen: Dit is het allerlekkerste ontbijtbuffet ooit! Hier kunnen heel wat vijfsterren restaurants een puntje aan zuigen! Bedankt lieve kokjes! Bedankt Guido! Bedankt Marie-Jeanne! Bedankt Alexander! Bedankt Fabienne! Voor zoveel lekkers! Bedankt Bever! Bedankt Evi! Voor jullie hulp en ambiance!

Om precies 12 uur moesten we de bus nemen, want we gingen zwemmen en shoppen in Sion. Wist je trouwens dat Emile Mpenza hier ooit nog gevoetbald heeft? Dit keer hebben we gelukkig onze voorzorgen genomen en diegene die de vorige keer een plastiek zakje nodig hadden, hebben dit kleinnood ingeruild voor een R Calm. We houden allemaal ons ontbijt veilig en wel in onze maag en een half uurtje later staan we aan het zwembad. Daar heerst er wat verwarring aan wie de bus betaald moet worden. Eerst moet het bedrag aan de chauffeur overgemaakt worden. Na een telefoontje naar de andere bus blijkt dat het beter is om te betalen in het kantoor van de bus in Sion. Onze bussen vertrekken en wij maken ons op om naar het zwembad te gaan tot onze bus plots hevig toeterend terugkeert op zijn stappen. Blijkt dat we toch aan de chauffeur mogen betalen. Soit, ’t is gelukt!

Het zwembad zag er meteen machtig uit: een groot grasveld, zwembadje in openlucht, een restaurantje, wat glijbanen, springplanken op verschillende niveaus. Ideaal! We deden vlug ons badkostuum aan en gingen plonzen. Daar begon het al. We mochten niet om het even waar in het zwembad springen van de wannabe-Baywatch-redder-met-lang-haar. Als we van de springplank doken, moesten we ook zo vlug als wat uit het water zodat de volgende kon springen. Op elkaars schouders zitten? Vergeet het maar… Volgens ons had hij zijn fluitje ingeslikt, want om de vijf voeten weerklonk zijn fluitsignaal omdat we, zogezegd, weer maar eens iets fouts hadden gedaan. Zelfs de kampleider kreeg ferm tegen zijn kl… (hier zou normaal nu een ferm lelijk woord staan, maar hij geraakte niet door de censuurcommissie) omdat hij wou foto’s trekken van ons in het zwembad. Tegen de wet van de privacy… Helaas. Toch slaagde hij erin om een fotootje te trekken. Eat your heart out, koddemans! Gelukkig kon hij onze fluokleurige zwembroeken appreciëren, want anders… Tjah, wat anders..

De weergoden waren ons helaas slechtgezind. Na nog geen half uurtje beslisten ze hierboven om emmers regen naar beneden te kieperen. Eventjes is dat heel erg leuk, maar na een tijdje is de pret voorbij. Wat vroeger dan verwacht, zochten we dan ook de kleedkamers op om ons om te kleden.

In de meisjeskleedkamer was een er een gênant momentje. Er stond daar een dame van wat oudere leeftijd (voor de mannen die dit lezen, ’t was absoluut geen knappe) zich af te drogen. In volle geweld deed ze haar bovenstukje uit. We wisten niet heel erg goed hoe we ons moesten gedraag. Nog geen vijf seconden later stond ze poedelnaakt naast ons. Marie draaide zich zo onopvallend mogelijk om. Dit was de enige echte juiste reactie.

Ondertussen kwam een van de belangrijkste momenten van heel het Knal!bergkamp aan: shoppen! De jeuk in onze portefeuille werd stilletjes aan ondragelijk. We zouden en moesten iets kopen. De kick was te groot geworden. Maar eerst kregen we nog enkele regels: dat we niet alleen mochten rondlopen, dat we geen drugs of alcohol of sigaretten of pepmiddelen mochten kopen, dat we om precies 16u45 terug moesten zijn en dat we ons niet mochten laten opsluiten in een winkeltje. Voor de zekerheid kregen we ook de telefoonnummers van de kampleiding mee. Je weet maar nooit, nietwaar Layla?

Eindelijk werden we losgelaten. We voelden ons als bejaarde mensen die de woensdag, als de nieuwe koopjes er zijn, worden losgelaten in de Aldi. We wilden eerst naar de H&M, alhoewel de Mc Donalds ook een goed idee was. Maar misschien moesten we toch eerst het plaatselijk souvenirwinkeltje overvallen om een cadeautje mee te nemen voor mama en papa. Maar we krijgen ook nog shoppingstijd in Montreux, dus al ons geld mag nog niet op zijn. Maar het is zo moeilijk, meneer! We willen centjes uitgeven. Oh en kijk daar! De Coop! Onze chipsvoorraad is op. Moeten we dringend bijvullen! Of toch eerst naar de Mcdo. Das zo lekker, meneer! Wacht, ’t zijn solden bij de New Yorker…

Lieve mama en papa, we hebben alle winkels bezocht en uitgekocht. Enkel voor de souvenirwinkel was er geen tijd meer. Sorry, we maken het goed in Montreux! Raar ook hoe in al die jaren onze aankopen veranderen. Waar we vroeger nog een mok met het Zwitserskruis, een t-shirt met een Alpenkoe of godbetert een jodelende kurketrekker kochten, maken we nu plaats voor modieuze t-shirts, glitterende oorbellen, hippe shortjes of glamoureuze  armbandjes in onze shoppingszakken. We zijn geslaagd waarvoor we gekomen waren! We hebben de commercie en Sion laten draaien, onze portefeuille serieus lichter gemaakt en de Sionezen duidelijk rijker gemaakt!

Volgeladen en druk showend wat we allemaal gekocht hebben, wachten we op de bus. De zon is nu weer volop van de partij. Hopelijk is dit de voorbode van een zonnig en warm einde van onze Knal!bergkamp. Einde… het woord is gevallen. We durven er nauwelijks nog aan denken, maar toch begint het einde met rasse schreden dichter te komen. Maar we zullen nog genieten de laatste dagen. Van de sfeer, van de vriendschap, van het samen zijn, van elkaar, van de begeleiding!

Ondertussen zijn Estelle, Noa, Thomas en nog een paar andere knallers met een oud, maar zeer joviaal vrouwtje in gesprek geraakt. Het gaat er zeer amicaal en spontaan aan toe. Je ziet dat beide partijen genieten van het gesprek. En ’t is nog goed voor ons Frans ook!

De postbus brengt ons vlot richting ons heem. We maken gebruik van de rit voor een powernap. De bus van Thomas brengt hen veilig en wel bij de bushalte van Veysonnaz village. Nog zo’n 10 minuutjes stappen naar het heem. De bus van Pauline brengt hen veilig en wel tot op 6 meter van het heem. Hoe ze het klaargespeeld heeft, weten we nog steeds niet. Vrouwelijke charme zeker?

Douchen hoeven we niet meer te doen, dat deden we al in het zwembad. Tijd dus voor het avondmaal. Overheerlijke soep. Daarna gyros met versgebakken aardappelen. Ideaal gebakken, krokant korstje en van binnen nog voldoende sappig. Macht! Kokjes jullie zijn kraks! Als we ooit trouwen dan zouden we graag hebben dat jullie voor ons komen koken. Naar het schijnt zijn jullie eendenborstfilet met mango en kroketjes niet te versmaden!

Voor het avondmaal maken we ons bohemianchic. Hoe dat precies is, weten we niet direct, maar zoals je op onze foto’s kan zien, zien we er allemaal stralend uit! Volksdansen is fijn. En ook al valt er wat regen uit de lucht, we laten ons niet kennen. De meest fantastische dansjes worden aangeleerd. We voelen ons nu al helemaal klaar voor de fuif. Wacht maar tot je ons eens ’t Smidtje ziet dansen of de waterdans of het dansje ziet doen op ‘Bal in de straat’! Jullie zouden nogal versteld staan.

Tijd om ons op te maken om te gaan slapen. Altijd een gezellig moment. We nestelen ons in de tuin van ons heem. Je voelt de vriendschap rondom gonzen. Echt zotzalig genieten. Hanne vertelt nog het verhaal van Eefje Donkerblauw. En Jietse vertelt het verhaal van het olifantje Bolle die op 1 januari buiten wil gaan spelen. En daarna wordt ons het dagboekfragment voorgelezen. Sommigen schuddebollen. We wensen iedereen uitgebreid slaapwel, poetsen onze tanden en kruipen onder de wol. Nog voor ons hoofd goed en wel ons hoofdkussen geraakt heeft, zijn we al in dromenland. Dromend over de afgelopen dagen. Wat waren die fantastisch. Dromend over de dagen die nog moeten komen. Wat kijken we er reikhalzend naar uit. Maar aan het einde, daar denken we nog niet aan. ’t Is hier veel te goed. Mama en papa, ’t is nu officieel, we boeken hier nog een weekje extra bij.

Wist je trouwens dat onze begeleiding elke avond nog een vergadering heeft? Om te evalueren en om de volgende dag voor te bereiden. Groot respect voor onze begeleiding. Altijd in de weer, altijd een troostend woord of een flauwe grap, een schouderklopje of een aanmoediging, een vriendschapsknuffel of een luisterend oor. Jullie zijn echt de beste. Elke avond is er een vlaggetjesmoment. Dan wordt er een iemand van de begeleiding in de bloemetjes gezet door de kampleiding. Dit verdienen jullie echt een voor een. Jullie zijn echt de allerbeste! Jullie kunnen niet geloven hoe fier Pauline en Thomas op jullie zijn! 

Oh ja, dit moesten we nog even laten weten aan de ex-Knal!bergkampbegeleiders! Vandaag was het weer zo ver:

’t Is Bal van de Kapiting! Ja Bal van de Kapiting! Alweer eentje om nooit te vergeten! Jullie weten wat het is! We wilden dat jullie er allemaal bij waren! Eens een Knaller, altijd een Knaller!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

Viva la vida!