Knal!Bergkamp 2018

Het was helemaal geen fijn gevoel toen we vanochtend 'gemanierd' werden. Tijd om op te staan. Het besef dat het vandaag de allerlaatste volledige dag in Veysonnaz is, komt keihard aan. We kunnen het haast niet geloven. Het cliché wil dat de tijd vliegt. Dit klopt helemaal niet. De tijd straaljagert of ruimteraket of hoe je het ook wil zeggen. Zo snel is het hier voorbij gegaan. Een teken dat het een ontzettend plezante tijd was. Een teken dat we ons geamuseerd hebben. Een teken dat hier zotzalig was!

We beloofden onszelf dat we nog niet teveel zouden denken aan het einde van het negende Knal!bergkamp. Dat we ons vandaag te pletter zullen amuseren. Dat we vandaag nog meer zouden genieten dan de voorbije dagen. Dat we er nog maar eens een lap zullen opgeven. Want zo zijn we wel. Dat horen we de begeleiding toch regelmatig tegen elkaar zeggen. Dat we een toffe bende zijn. Dat we ons altijd met veel enthousiasme inzetten. Dat we ervoor gaan. Dat we onze taken altijd goed uitvoeren. Dat we op tijd zijn. Dat we een geestige bende zijn. Dat we onze kamers absoluut niet netjes houden. Teken dat we ons hier op het Knal!bergkamp wel heel erg thuis voelen.

Soit, vandaag staat er dus een tocht op het menu. Voor sommige tweedejaars de achtste en laatste Knal!bergkamptocht. Voor sommige tweedejaars de vierde en laatste tocht. Voor één tweedejaar zelfs al de 24 tocht. Jasper Merlevede heeft er al zoveel op zijn actief staan! Proficiat, Jasper! Voor de eerstejaars is het de vierde tocht. We hopen dat ze zich volgend jaar opnieuw inschrijven. We hebben jullie graag! Zelfs die ene meid die toch wel heel erg veel babbelt aan tafel!

Vandaag is het de koninginetappe. We gaan naar het dak van ons negende Knal!bergkamp. Het record van Saas Grund (3200 m) zullen we dit jaar niet breken. Daarvoor zitten we nog niet ver genoeg in Wallis. Maar vandaag gaan we toch vlotjes naar de 2500 meter. Toch ook niet slecht. Vandaag gaan we naar Mont Rouge.

Eerst ontbijten we. Het smaakt ons als nooit tevoren. Nog niet aan het einde denken, weet je nog? Daarna ons lunchpakket maken. Een eitje is het ondertussen voor ons. We weten ondertussen ook al dat we ons broodje in twee moeten snijden, want anders kan het niet in onze 'stuttedoze'. Daarna ons tochtklaar maken. Ook hierin zijn we echte profs geworden. Niemand laat een steek vallen. Iedereen is ruim op tijd klaar. Echt smoetn moeten we vandaag nog niet. Gelukkig klaart het op. Toen de kampleiding vanmorgen de blog ging oploaden was het nog verdomd koud. En vroeg, want het cafeetje waar ze normaal 'un thé menthe' en 'un chocolat chaud', drinken is nog dicht. Dit betekent dus computerwerk op het 'zulletje' zo dicht mogelijk bij de deur zodat de wifi optimaal is.

Tochtklaar staan we om precies 9u45 klaar voor vertrek. Het eerste stukje is bekend terrein geworden. Stijgen naar het dorpje, derde afslag links, direct draaien naar links, een stukje vals plat. Daarna een stevige klim van een paar honderd meter. Zo eentje waar Philippe Gilbert het beste in zichzelf kan bovenhalen. Scherpe bocht naar rechts, nog eentje naar links en we zijn op de grote baan. Die oversteken, het bos beklimmen al slalommend en daarna een korte, venijnige klim steil omhoog. Dan zijn we aan de achterkant van de parking. Nu is het meedraaien, de trappen op aan het appartement waar de ploeg van het voorkamp logeerde om uit te komen aan de kabellift. We nemen afscheid van Bever en Evi. Zij trekken naar het Gardameer! Amuseer jullie! Bedankt voor jullie bezoekje!

Daar waar we de derde dag van ons Knal!bergkamp nog te voet naar Thyon gingen, nemen we nu de kabelbaan. Duizend keer gezelliger. We praten rustig over koetjes en kalfjes. Gezelligheid bij uitstek. Ook wel ferm gemakkelijk zo'n kabellift.

Het eerste deel van de tocht is in de gekende Veysonnazstijl. Waarom op het gemak klimmen als het ook steil kan. 'Deze berg heeft steil' zou Jietse zeggen. Jietse... Wat zullen we zijn mopjes en grapjes missen. Vandaag klimmen we trouwens met z'n allen in een rode t-shirt. Een oude Knal!bergkamptraditie om de Zwitsers te eren. Het is altijd een fraai zicht. 75 wandelaars op een rijtje allemaal in het rood getooid. Bedankt Zwitserland voor die fijne tijden die je ons hier liet beleven!

Stevig klimmen betekent af en toe een pauze nemen. Tijd om wat te drinken. Een colaatje, een fantaatje (Wist je trouwens dat de limonade hier Sinalco heet. Fans van 'Het Eiland' herkennen deze naam zeker), een spuitwatertje, een spritetje of water. Het smaakt ons allen evenzeer. Een koekje of een stukje fruit kan er ook in. We stijgen nog een klein stukje door. Het uitzicht is ondertussen adembenemend geworden. 360° view! We krijgen er spontaan kiekevel van. Het zou ook kunnen van de koude zijn. Hierboven is het merkelijk kouder dan beneden. Maar eenmaal we aan het wandelen zijn, is het te warm en moet de trui weer uit. Dan is het weer te koud... Echt moeilijk.

We wandelen nog wat op de bergflank richting onze lunchplek. Het is hier waanzinnig mooi, maar af en toe slibt het hele dal vol met mistwolken. Zo dik dat we soms amper zien of we in ons broodje of dat van onze buur aan het bijten zijn. De begeleiding gaat helemaal uit zijn dak als ze in stilhangende zetelliftjes kunnen kruipen. Wij mogen er niet in en dat is niet eerlijk. Ook wij hebben last van het 'Calimerocomplex'.

Dan slaat het noodlot toe. Bo komt van de berg gewandeld om te eten en voelt plots een kramp in haar bovenbeen. Ze kan haar been amper nog bewegen. Het doet echt pijn. Dat zien we. Bo is een harde. Een keiharde zelfs. Dus als het voor haar niet meer verder kan, moet het ernstig zijn. De kampleiding en de andere begeleiders zorgen goed voor Bo. Er wordt wat gebeld en algauw komt er een jeep Bo oppikken bovenop de berg. Uit veiligheidsoverwegingen gaan we met Bo naar het ziekenhuis. Pauline en Elien vergezellen Bo. Stiekem zijn we wat jaloers op haar. Met een jeep een bergflank afrijden moet een belevenis zijn. Maar we willen ook niet ruilen met haar. We duimen voor haar. Dat alles goed is. Dat het niet te ernstig is. Wat later blijkt in het ziekenhuis dat het gaat om een zware verrekking. Bo kan ondertussen alweer stappen. Ze moet het wat kalm aandoen. Gelukkig maar. Het is soms rap gebeurd. We zijn fier op het begeleidingsteam hoe professioneel ze dit opgelost hebben! Verantwoordelijkheid zit echt in hun bloed!

Ondertussen waren de andere kampers aan het verkleumen van de kou. Tijd om wat te wandelen dus. We stapten verder de bergflank af met een wondermooi uitzicht. We zagen rotsen die als hoog uittoren op de bergen. Het waren precies oninneembare vestigingen die we toch stiekem stapje bij stapje konden trotseren. Roofvogels cirkelden hoog boven ons hoofd op zoek naar die ene prooi die hun dag een stukje aangenamer zouden maken. Wandelweggetjes kronkelden zich doorheen de bergflanken. Ze waren precies ontsnapt uit de Lord of the Ringsfilms. We zagen hier zo Gollum tegen Frodo en Sam zeggen dat de 'Fat Hobbitses' hem moesten volgen. Heerlijk was het.

Mont Rouge is een bergtop waarop we met precies 9 tegelijk opkunnen. We doen het dus mondjesmaat. Maar het uitzicht is heerlijk. We slaan het op in ons geheugen. Een foto in onze herinneringenmap. Diep in ons ertje! Adembenemend mooi!

Daarna is het dalen geblazen. Stevig dalen. Zo stevig dalen dat Marie spontaan met ons deelt 'dat ze moet kakn!' En als je moet kakn, dan moe je kakn! Zo gezegd zo gedaan. Het stevig dalen eindigt in Thyon bij de kabelbaan. Dit was de laatste tocht op het negende Knal!bergkamp. Ze waren mooi! Ze waren stevig! Ze waren zotzalig!

In ons heem is het tijd om onze valies te maken. Niet eenvoudig. Hoe we het er ooit allemaal ingekregen hebben, is voor ons nog steeds een groot raadsel. In elk geval proppen we en herschikken we tot alles op zijn plaats zit. Op de valies zitten om hem dicht te doen, is altijd een goede optie. Lieve mamsie, het spijt me nu al dat ik niet van alle kousen nog 2 exemplaren heb. En het zou stiekem wel eens kunnen dat ik een onderbroek van een kamergenoot mee heb. Maar als tegenprestatie heb ik niet alle t-shirts vuil gemaakt. Zeker niet omdat ik de eerste vijfdagen met hetzelfde exemplaar heb rondgelopen.

Daarna is het tijd om te douchen en ons fuifklaar te maken. Wat een zenuwachtig gedoe is me dat. Waar we in Knokke-Heist nog volop van ons kleedje of broek overtuigd waren, slaat de stress nu volop toe. 'Zou mijn gat echt niet te dik zijn in deze rok?' 'Zou ik niet beter iets lenen van mijn vriendin?' 'Miljaarde, had ik toch maar mijn geel jurkje meegebracht naar hier. Ik sta daar zo mooi in.' Dit zijn maar een paar overpeinzingen die we zien denken.

Het is de max om hen bezig te zien. Haren worden gegeld, oksels gedeodorand, neusharen uitgetrokken, broeken geritst, riemen gegespt, wenkbrauwen gekamd, bloesjes gedicht, hemden geknoopt, colletjes gerecht, lippen gerood, oren geoorbeld, schoenen geveterd, gezichten geparfumd, openingszinnen geoefend, adem gecontroleerd, borsthaar in de plooi gelegd, partners uitgenodigd, jurkjes vergeleken, meisjes gekeurd, jongens gescout, tanden gepoetst, puistjes verwijderd, brillen opgeblonken en ogen gemascaraad. We zien er allemaal op ons best uit. Allemaal ontsnapt uit een of ander modeblad. Klaar om de fuif te veroveren. We voelen ons allemaal mister of miss Bergië!

Eerst is het tijd voor de speech. Tom en Pol, twee luidruchtige Hollanders die blijkbaar aan de overkant van de straat wonen, komen ons toespreken. Ze herinneren ons aan de meest spraakmakende voorvallen van het Knal!bergkamp en ze zetten onze begeleiding en kokjes nog eens extra in de bloemetjes. Dat ze bedankt zijn! Meer dan bedankt!

Daarna houden we een aperitiefje. Een frisversierd sinaasappelsapje met een kippenboutje. Meer moet dat niet zijn. De kokjes hebben ook voor een feestmaal gezorgd. En wat voor één! Drie verschillende soorten pasta: vegetarische pasta, pasta carbonara en pasta met zalm. Heerlijk is het. Overheerlijk.

Ondertussen is de fuif volop aan de gang. We dansen de longen uit ons lijf. Zweet parelt op ons voorhoofd. Klamme handjes voor de eerste slow. Bij de ene nog keurig zoals in de lagere school, bij de andere gaan de handjes al wat meer op en neer en bij nog andere lijkt het wel of ze dit iedere dag doen. De ene hit na de andere weergalmt door onze tot fuifzaal omgevormde eetzaal. We fuiven nog door tot 12u30. Het orgelpunt van een zotzalig Knal!bergkamp.

Lieve mama en papa. Het negende Knal!bergkamp loopt stilletjes aan op zijn laatste benen. We hebben er mega van genoten. 't Was weer eentje om in te kaderen, met een gouden randje. En morgen brengen we niet alleen een valies met vuile was mee naar huis, maar ook valies vol zotzalige herinneringen aan gekende vrienden, aan nieuwe vriendschappen, aan de mooie tochten, de machtige begeleiders, de zotzalige spelen. We hadden het hier reuzengoed. Bedankt lieve mama en papa dat we meemochten. En misschien zeggen we het niet altijd, maar we hebben je gemist en zien jullie graag. We gaan jullie overmorgen bij het weerzien stiekem een extra dikke knuffel geven. Als niemand het ziet tenminste.

Morgen kuisen we hier de boel op en gaan we naar het meer Van Genève. Een heerlijke afsluiter van een zotzalig kamp. We gaan nog een wandelingetje maken, shoppen en dan de heerlijke boottocht. Zalig toch?

Ondertussen zien we de kampleiding glunderen van fierheid. Fier op onze omdat we zo'n toffe gasten waren. Fier op de activiteiten omdat ze van een hoogcreatief niveau waren. Fier op de wandelingen omdat ze waanzinnig mooi waren. Fier op de kokjes omdat het eten wel 23 en nog veel meer sterren waard waren. Fier op de begeleiding omdat ze zotzalig zijn!

Dit moet het ongeveer zijn wat ze nog willen zeggen: Bedankt Marie-Jeanne voor je schouderklopjes en om de mama van ons kamp te zijn. Bedankt Guido om ons alweer op een hoogculinair niveau te verwennen. En altijd je eten te overgieten met een sausje van liefde en vriendschap. Bedankt Alexander voor je laaiend enthousiasme, voor je oprechte interesse en je leute! Bedankt Fabienne om er op elk moment te zijn voor ons, voor je bemoedigende woordjes, voor je enthousiasme. Bedankt Elien om er altijd en overal te zijn voor ons. Je bent een vriendin voor het leven en nog lang daarna. Bedankt Astrid voor het vele stille werk achter de schermen. En voor je megavoorbereide spelen. Bedankt Hanne voor je luisterend oor en je hart voor kinderen en je zotte buien. Bedankt Emmy voor de frisse wind die je bracht in ons Knal!bergkamp, voor je enthousiasme en je vriendschap. Bedankt Arno om de lat van ons Knal!bergkamp nog net ietsje hoger te leggen, om ons te blijven uitdagen, voor je warmte. Bedankt Dries voor je wervelwindenergie, je nooit aflatend enthousiasme en je nuttige tips. Bedankt Jietse voor je creatielieveling, voor je mopjes, voor je te smijten. Bedankt Anthony voor het meedenken, om ons te steunen, voor je waanzinnigheid, maar vooral voor je ongelofelijke vriendschap.

We merken dat de kampleiding ook onze ouders willen bedanken. Voor het vertrouwen die ze aan Knal!vzw schenken. Om onze deze kans te bieden om een onvergetelijke reis te maken. Om in de jeugd te geloven, want dat is zo belangrijk! Dus bij deze: bedankt lieve ouders!

Tenslotte willen we toch heel eventjes ons toetsenbord afstaan aan Thomas voor een laatste speciaal dankwoordje aan Pauline, want zij verdient dit zeker en vast ook. Bedankt Pauline om zoveel tijd te investeren in Knal! en speciaal in het Knal!bergkamp. Bedankt voor je creatieve inzet en geloof in dit project. Bedankt om medekampleidster te willen en durven zijn. Maar vooral bedankt voor je zotzalige vriendschap!

Zo lieve volgers, het zit erop voor dit jaar. Bedankt om ons zo talrijk te volgen. Bedankt voor de reacties en bedankt om zo warm mee te leven met ons negende Knal!bergkamp! We horen elkaar zeker nog! 

U was een fijn publiek om voor te schrijven.

Vrijdag komen we omstreeks 8 uur aan aan De Marge.

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

Viva la Vida!