Dag 1: Maandag 17 juli: Een wervelende start

Ontiegelijk vroeg. Het is een woordencombinatie die is uitgevonden voor dagen zoals vandaag. Ontiegelijk vroeg uit bed. Maar we deden het gezwind. Zonder de minste aarzeling of draling. Misschien zou het allemaal wat moeilijker geweest zijn als Samuel Umtiti op dinsdag 10 juni omstreeks 17u06 niet zijn kop tegen de Adidas Telstar plantte en tot zijn eigen verbazing het leer achter een tevergeefs spartelende Courtois in het net zag verdwijnen. Weg droom. Geen wereldkampioen maar misschien net daardoor waren er geen katergeuren of kleine feestgedruisoogjes te bespeuren aan De Marge aan dat ontiegelijk vroege uur.

We hadden de spanning stiekem al enkele maanden opgebouwd. Eerst hadden we vol bewondering gekeken naar het promofilmpje, daarna hadden we vol creativiteit ons motivatieformulier ingevuld. Dan vol spanning zitten wachten op de verlossende ‘joepie-ik-mag-mee-op-het-10^de-Knal!bergkamp’-brief. Het kampboekje doorbladeren zorgde voor een aangename afwisseling met die doodsaaie examens. Na onze uitslag leefden we nog maar voor 2 dingen: het Knal!bergkamp en Meunier, Hazard, Mertens en co die wereldbeker in de lucht zien steken. Tot die noodlottige 51 minuut dus.

Vanaf nu leefden we als op een rollercoster. Onze maag maakte spontaan en volledig uit het niets gekke sprongetjes en onze gedachten dwaalden zomaar af naar de Zwitserse Alpen. Het was vanmorgen inderdaad ontiegelijk vroeg, maar we stonden er allemaal met een brede glimlach.

Als het voor ons al ontiegelijk vroeg was, hoe zouden we dit dan voor de begeleiding moeten noemen. Zij stonden al van 4 uur ’s ochtends een spelletje tetris op wereldniveau te spelen. De onbetwistbare winnaars en experten in dit vak zijn Kristof en Diederik. Elk minuscuul gaatje weten ze op te vullen met één of ander doosje. Curverboxen stapelen ze vakkundig op elkaar. Patatjes in net vinden hun weg in de aanhangwagen. De 79 valiezen weten ze allemaal in de bus te plooien. Niemand doet hen dit na! Ze realiseren een recordtijd. Nog nooit werd de bus zo snel geladen. Een meer dan dikke merci kerels! Jullie zijn subliem!

Na een heftig afscheid waarbij het plots uitkwam waarom de mama’s  ’s morgensvroeg en zonder een zonnestraaltje een zonnebril droegen, vertrokken we om 5u27 richting Zwitserland. Dat toch niet iedereen even wakker is en misschien nog wat lijdt onder de braderiekoorts blijkt wanneer Iman de bus wil instappen. Ze misrekent zich volledig en stapt naast de trap een meter voor de bus. Ze kan nog maar net een valpartij vermijden. Misschien toch iets te lang gekeken naar de Roubaixrit in de tour. De Meibloemer zet zich in eerste en tussen een zwaaiend publiek leggen we de eerste Knal!bergkampmeters af. We wanen ons heel even de Rode Duivels tijdens hun juichtour doorheen Brussel. De mini Cooper die vlak voor de afrit van de Stormmeeuwparking stond zorgde nog voor een kleine aarzeling, maar dan zetten we definitief koers naar Visperterminen.

Aan de Carrefour neemt chauffeur Thierry de micro. Een ingestuurde speech over het reilen en zeilen in de bus staat ons te wachten. Afval hoort thuis in de plastic zakjes, gordels moet je klikken, het toilet mag gebruikt worden, maar jongens moeten neerzitten. Dat moeten de meisjes waarschijnlijk ook, maar dit werd niet expliciet meegedeeld. De bus moet er weer kraaknet bijliggen als we in Luxemburg arriveren en de meisjes die periodekampioen zijn worden gefeliciteerd. Eerst begrijpen we het niet zo goed, maar pas dan dringt het tot ons door dat dit de busregels zijn...

De eerste uren brengen helaas wat file met zich mee. Typisch Belgisch ook. Het vierarmenkruispunt had ons inziens beter een achtarmenkruispunt geweest. Inmiddels hebben we ook een nieuwe sport ontdekt. Synchroonovergeven. Lekkergezellig samen in het emmertje. Een scoutskamp om nooit meer te vergeten. Een derde persoon vult spontaan ook een zakje. Nog eentje en we kunnen kaarten.

Uiteraard kon het niet lang uitblijven om nog een nieuwe sport te ontwikkelen; kauwgomspuwen. We hebben duidelijk naar de regels geluisterd en daarover heeft Thierry niets gezegd. De stoel van Erien hangt vol. De kampleider ontfermt zich samen met de vochtige doekjes van Zoë dapper van deze taak. Een tientalminuten later is de zetel weer kauwgomproof. Zijn handen ruiken helaas nog steeds naar eucalyptus.

De bus heeft ondertussen de grens bereikt. Het laatste wat we van België zien is de Ikea! Vaarwel België! Tot volgende week vrijdag. Luxemburg binnenrijden betekent ontbijt ruiken. We bereiden ons al voor op een heerlijk geurende botercroissant, een kopje Douwe of een frisse cécémel. Helaas beschouwen we dit ontbijt als ouderwets en volledig uit de mode. We maken plaats voor een modern ontbijt: we kiezen uit een heerlijk assortiment chips, aangevuld met een verfrissend blikje ice tea, een heerlijk ijsje, een zakje M&M’s, snoepjes in allerlei vormen en kleuren en om te eindigen nog een zakje chips. Het ontbijt is uiteindelijk de belangrijkste maaltijd van de dag.

Met het buikje goedgevuld ploffen we weer neer in de Meibloemer. Inmiddels heeft Luc het stuur overgenomen van Thierry. We nestelen ons keurig voor de eerste film. Soms zitten we per drie. Dag mag wel niet, maar daar trekken we ons geen bal van aan. De eerste film smaakt naar meer. We zagen een aflevering van Kulderzipken. Een Ketnetserie uit de oude doos, maar nog altijd zalig om naar te kijken. De tweede film werd met veel enthousiasme onthaald. Helaas vonden 2 Knal!bergkampers het een oersaaie film. En wat doe je als je je verveelt? Wel dan neem je toch je gsm om effe Instagram te checken. Bij elke gemiste instastatus ben je immers minder mee met het roddelcircuit. Insta’s liken hoort nu immers bij de moderne samenleving maar volgens het kampboekje blz. 11 zijn deze ten stelligste verboden. Daar trekken IM en SR zich geen fluit van aan en toveren toch hun gsm boven. Nu, hadden ze alleen gekeken, dan had de kampleidster waarschijnlijk nooit opgemerkt dat ze hun gsm meehadden. Maar vanaf het moment dat je ook statussen en foto’s begint te liken laat je een onuitwisbaar spoor na. Dus lieve ouders van IM en SR, jullie hoeven niet meer te wachten op sms’jes of Whatsappjes van jullie kinderen. Hun gsm’s liggen veilig en wel bij de kampleiding. Of ze daar met slechts 2 zullen blijven liggen is maar zeer de vraag.

Het middagmaal verorberen we zoals elk jaar in de stopplaats Haut-Koeningsbourg. De stap zetten vanuit een geaircode bus naar een 30° autosnelwegparking is dezelfde als die in de zomer vanuit de frisse koelruimte in de Colruyt weer naar rayon 9 gaan… De warmte overvalt je. We snakken naar een frisje uit de frigo. Gelukkig heb je hier weer een aanbod om u tegen te zeggen. Allerlei kleuren Fanta, cola en Sprite lachen ons toe. We kunnen maar niet kiezen uit de verschillende frisdranken die in ons hoofd steeds luider ‘Pak mij, pak mij’ gillen. Wist je trouwens dat een klein flesje Evian evenveel kost als een anderhalve liter water van de witte producten? Wat zou jij kiezen?

Even verder staan er enkele picknicktafels. We wanen ons even weer in Knokke-Heist want de ooievaars cirkelen hier op zoek naar een kruimeltje die van ons broodje valt. We zeggen wel degelijk ooievaars… Wat volgens sommigen onder ons zijn dit geen ooievaars, maar zwanen. Helaas was deze dame haar gsm al kwijt om het verschil tussen beide vogels op te zoeken.

De bus brengt ons nu zienderogen richting Zwitserse grens. Altijd een spannend moment voor de kampleiding. Eten binnenvoeren mag je niet in Zwitserland, tenzij je het allemaal dezelfde avond opeet. We zijn ervan overtuigd dat de kampleiding mensen veel kunnen wijs maken, maar dat we dit allemaal op één avond zullen opeten, gelooft niemand… Stress dus bij de begeleiding. Maar alles gaat vlot. We zijn er voor de tiende keer in geslaagd. Tien keer hebben we die Zwitsers een poepje laten ruiken. Het zal ons worst wezen.

Trouwens, over worst gesproken. Plots duikt Nicolas uit het niets op in onze bus met in zijn handen… Willy’s worst! Ongelofelijk maar waar. Nicolas is erin geslaagd om Willy’s worst te onderscheppen en overhandigd die triomfantelijk aan Jens. Klaar om zijn cadeau in ontvangst te nemen. Meer dan een droge ‘Je zult morgen wel je verrassing krijgen’ komt er niet uit. Alvast proficiat, Nicolas. Enne Jens… belofte maakt schuld.

De eerste indrukken van Zwitserland zijn meteen adembenemend mooi. We weten nu al dat dit een gigantisch mooi land zal zijn op een gigantisch tof kamp. De sfeer op de bus zit al heel erg goed en hier en daar zien we zelfs al mensen met elkaar verbroederen. Je kan soms ook zo hard in iemands ogen kijken dat je spontaan je waterzak uit je handen laat vallen. Dweilwerk voor de kampleiding! Tijdens onze reis krijgen we ook de Moléson in volle glorie te zien. De Moléson zegt jullie waarschijnlijk helemaal niets, maar het is rond deze berg dat 10 jaar geleden het allereerste Knal!bergkamp doorging.

De laatste stop brengt ons aan het meer van Genève. Hij ligt er prachtig bij. Badend onder een goudgele zonnehemel weerkaatst hij zijn golven. Het meer lijkt zo weggelopen uit een liedjestekst van Bart Peeters. Zo intens mooi. Over 10 dagen zien we hem weer. We willen nu al tekenen voor dit zonnetje. Het zou een bekroning zijn voor 10 jaar intensief Knal!bergkampwerk.

Met het prachtige meer in ons achterhoofd stappen we weer de bus op. Ditmaal mogen we niet meer eten. R-calms worden uitgedeeld. Tourstils mogen niet meer. Straks komt het betere bochtenwerk eraan. Maar eerst moeten we de restanten van al ons gesnoep van de grond rapen. Het is ongelofelijk… Met 66 zorgen we voor 7 volle vuilniszakken. Ik herhaal 7! Het zou wel de titel van een sprookje kunnen zijn…

We volgen de Kantonstrasse. Dit is een straat die het volledige dal van Wallis volgt. We komen het ene na het andere bekende wegwijzerbordje tegen. Klinkende namen waar zoveel herinneringen liggen. Mooie tijden waar wij gelukkig nog even van kunnen proeven. En dan is het aan ons om in te slaan. De Meibloemer kronkelt zich een weg doorheen een fenomenaal landschap. Bergtoppen ontpoppen zicht tot speelse decorstukken van een wereldmooi toneel. De Bühne ligt hier aan onze voeten. Hier zullen we een meesterlijk toneelstuk neerzetten waarbij we allemaal als hoofdrolspelers de kans krijgen om ons volledig te ontplooien. Hier zullen we nog jaren van nagenieten. Naar deze periode zullen we ooit op ons sterfbed met veel weemoed aan terugdenken. Dat voelen we nu al. Dat weten we gewoon.

De Meibloemer krijgt het even moeilijk in de laatste bocht, maar dan rijdt hij toch het charmante Visperterminen binnen. Het is dan 20u40. Tijd om de bus uit te laden. Niet zo’n makkelijke klus als het lijkt. Ons heem ligt namelijk vlak naast de kerk. Maar de bus kan daar absoluut niet geraken, dus moeten we nog 300 meter te voet afleggen en nog eens afleggen en nog eens afleggen en nog eens afleggen en nog eens… Soit, we denken dat jullie het wel begrijpen… Maar vele handen maken licht werk en dat hebben we vandaag nog maar eens bewezen.

Nadat de volledige bus is uitgeladen zien we de zweetparels op de voorhoofden van onze kampleiders. Lijkbleek dwarrelen ze door het heem. Er klopt iets niet. Normaalgezien gaat het ophangen van de kamerhangers heel erg vlot. Maar nu niet. Kan ook moeilijk anders als je het grondplan van het vorig heem gebruikt. Maar met de nodige flexibiliteit en de nodige verhuiskracht slaagt de begeleiding er toch in om iedereen een leuke kamer te geven. Morgen moet er hier en daar nog een bed verhuisd worden, maar dat is a piece of cake.

Inmiddels geurt het naar overheerlijk spaghetti in het heem. Marie-Jeanne en Guido hebben voor de eerste keer hun toverkunsten in de keuken bovengehaald. Een spaghetti bolognaise smaakt altijd, maar deze smaakt het meest van allemaal. Dat belooft hier een etensfestijn te worden!

Na de maaltijd is het tijd voor de afwas. We zijn onderverdeeld in 11 groepen. In totaal moeten we hier 2 keer de afwas doen. We doen dat met plezier. Dit is maar een kleine moeite.

Daarna is het tijd voor de 10 minuten-fuif! Elke avond krijgen we een fuif van precies 10 minuten voorgeschoteld. Deze tiende Knal!bergkamp wordt een feesteditie! Ongelofelijk machtig! De eerste 10 minuten-fuif neemt ons mee naar alle kampliedjes die er ooit geweest zijn. Van ‘Wannabe’ over ‘Olé ola allez’ tot ‘Feel the magic’ en ‘De manier’ die ons vorig jaar nog wakker zong. Dan is het tijd voor het kamplied van dit jaar. Dit jaar mogen we niet zelf kiezen, maar heeft de kampleiding voor ons gekozen. Het is een feest editie en het lied kan niet meer Knal! zijn dan dit nummer. Viva la vida. Wat een zalig nummer! Een zotzalig nummer! We kijken nu al uit om morgen gewekt te worden.

Veel te laat kruipen we onder de wol. Morgen mogen we al iets langer slapen. Morgen begint ons avontuur hier echt! We hebben er zo ontzettend veel zin in!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

VIVA LA VIDA!