Dag 2: Dinsdag 17 juli: Visperterminen ten voeten uit

We beginnen deze dag met een spel. Kan er iemand raden wat dit is: Bing – Bing – Bing – Bing – Bong – Bong – Bong – Bong… Dat is de kerk van Visperterminen die aangeeft dat het 4 uur ’s nachts is. We spelen verder: Bing. Het is kwart over vier. Nogmaals Bing – Bing. Het is halfvijf nu. We blijven spelen: Bing-Bing-Bing. Het is kwart voor vijf. We voelen dat jullie experts aan het worden zijn. Nog twee te gaan. Bing – Bing – Bing – Bing – Bong – Bong – Bong – Bong – Bong. Juist het is vijf uur. Nu komt er een hele moeilijke: Bing – Bing- Bing – Bing – Bong – Bong – Bong – Bong – Bong – Bong – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing - Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bing – Bam – Bam – Bam… Het is zes uur ’s morgens. Jawel te pas en te onpas laat de klok van zich horen. Om helemaal kierewiet van te worden. De mensen die hier wonen moeten het toch op hun heupen krijgen. Of zou je dat allemaal gewoon worden? Vreemd dat er ook mensen zijn die door al dat gebingel door slapen.

Om 8u10 weerklonk een veel mooier deuntje. Coldplay en hun viva la vida haalde ons uit onze droomroes. We lagen nog allemaal in slaapmodus. Halfmoe staan we op, deppen ons gezicht even in het verfrissende water en duiken in onze klere. Klaar om aan de dag te beginnen. Maar eerst ontbijt.

We zullen even uitleggen hoe dit gebeurd. In onze ruime eetzaal staan vijf tafels waar we aanzitten. Op deze tafels staan onze borden al klaar. Het ontbijtbuffet is ook al voor ons klaargezet. We kunnen kiezen uit brood, wit of bruin, hagelslag, confituur, choco, hesp of kaas. Uiterst lekker. Wat het geheel misschien nog mooier maakt is het fenomenaal uitzicht. We hebben een machtig uitzicht op het Walliserdal. Heel diep beneden zien we de Rôten, zoals de Rhône hier heet, stromen. De zon paradeert als het nieuwste model op de catwalk van Milaan aan de hemel. We kunnen een brede glimlach niet onderdrukken.

Het ontbijt achter de kiezen is het tijd voor het eerst spel. We spelen het 50%-spel. Hierbij worden we per 4 in een groepje ingedeeld en moeten we op verschillende posten opdrachten tot een goed einde brengen. Zo moeten we een zolang mogelijke dominoreeks opbouwen en laten omvallen binnen de vijf minuten zonder dat we enig benul hebben van tijd, telkens ze ‘jammin’ horen in een liedje een slokje water drinken, via het vlaggenalfabet een zin uitbeelden en nog zoveel meer. Tijdens het spel passeerden we ook voorbij de kampleiding om een stukje van ons geld af te geven. Ze houden het in bewaring zodat we nog wat overhouden als we op shopping gaan.

Na heel wat berekenen bleek het groepje van Lucca, Boontje, Juliette en Jana de duidelijke winnaar met 300% meer dan de tweede. Helaas hadden ze vergeten hun blaadje in te dienen en daardoor werden Josephine, Ralph, Julia en Alix.

Het middagmaal kan niet typischer kampmaaltijd zijn: WAP! Worst, appelmoes en patatten. We smikkelden en smulden. Overheerlijk was het. Voor onze WAP werden we getrakteerd op een heerlijk tomatensoepje met ontzettend veel balletjes.

Na de traditionele afwas, was het tijd om voor de eerste keer onze bergschoenen aan te snoeren. Voor het eerst hoorden we om ons tochtklaar te maken. Niet simpel. We mogen vooral niets vergeten. Bergschoenen buiten aandoen en dan vooral niet meer binnekomen, ons smoetn en een hoofddeksel aan. Waterbidon vullen en koek meenemen. Zonnebril niet vergeten en enkele Zwitserse Franken op zak steken. Heel wat informatie en ondanks het feit dat we ons stinkende best deden, hadden het sommigen toch aan hun rekker om terug hun schoenen uit te doen omdat ze toch iets op hun kamer vergeten waren.

Voor we onze stap konden zetten kregen we van de kampleiding een aantal essentiële regels om als groep in de bergen te wandelen voorgeschoteld. Sommigen zijn heel erg logisch: nooit een levend dier proberen te strelen, geen ‘ik-heb-je-leven-gered’-spelletjes, niet met stenen gooien en zo verder. Eén regel vinden we wel heel erg bizar, maar blijkbaar is het volgens de Zwitserse wet volstrekt verboden om voor 12 uur te zingen in de bergen.

Voor de inlooptocht zouden we de Suone Beitra volgen. Het pad kronkelde doorheen een kolossaal woud die zo uit de Lord of the rings-trilogie ontsnapt is. Bomen schoten torenhoog de lucht in en wierpen zich op als triomfantelijke verdedigers van het Visperterminse grondgebied.

Na een tijdje stappen begrepen we ook wat ‘Beitra’ is. Een Beitra is eigenlijk een klein kanaaltje die langs een wandelpad gemaakt is. Deze beekjes zorgen voor een aangename verkoeling, want het kwik stijgt hier toch redelijk moeiteloos richting 25°C.

Tijdens zo’n tocht komt je ook vanalles te weten. Zo weten we dat een van onze kampers een dubbel bed beloofd is op het moment dat hij een lief heeft. Angstvallig is hij dan ook op zoek naar iemand. Mochten er kandidaten zijn, dan kunnen ze altijd een gele briefkaart naar ons kamp opzenden. Het dubbel bed krijg je er gratis bij.

Waar de tocht eerst nog lichtglooiend is, krijgen we halverwege plots uit het niets een stevige klim voor de boeg. Ons pad klimt als een bonenstaak richting hemel. Sommigen trappen op hun adem, maar de tochtleiders passen hun tempo aan. We komen allemaal boven. Een slokje fris water brengt soelaas. Heerlijk toch? De weg terug doet het vooral in dalend reliëf. We voelen onze kuiten zich ontspannen. Morgen staat het serieuze werk op het programma. Dan trekken we richting Giw en Gibedumpas.

Terug in het heem doet het ontzettend deugd om onze bergschoenen uit te trekken. Het is ontzettend jammer dat we jullie de aroma’s die vrijkomen wanneer je je bergschoen uittrekt niet kunnen meegeven. Een potpourri van aangename en minder aangename geurtjes.

Een douche is altijd een goed gedacht. De douches werken hier ook verkwikkend. Een heerlijke stroom verfrist ons. We komen als herboren vanonder de straal vandaan.

Daarna is het tijd voor een receptie. Een feesteditie weet je wel. Een korte maar krachtige speech leert ons dat er heel wat werk is aan het Knal!bergkamp. Wist je trouwens dat er in totaal 48 verschillende mensen meegeweest zullen zijn in de Knal!bergkampbegeleiding en kookploeg? Daarna laat de begeleiding de kurken knallen. Een glaasje Kidibul voor iedereen! Heerlijk! Al vlug valt het op dat Jens daar nog niet zo bedreven in is. Zijn kurk vliegt het luchtruim door… Recht tegen het afdakje boven zijn hoofd. Met een fenomenale kracht keert de kurk terug richting aarde. Of toch meer bepaald richting het hoofd van Jens… Santé! Op het 10^de Knal!bergkamp! Op de vriendschap! Op de zalige sfeer!

Daarna was het etenstijd. We hadden al veel verhalen gehoord van het gouden koksduo Marie-Jeanne & Guido. En hier kunnen we aan den lijve ondervinden dat ze maar half zo waar zijn. Niemand overdrijft. Zotzalig welke bergen werk ze allemaal verzetten. Ongelofelijk wat ze allemaal op tafel toveren. Vanavond staat er Italiaanse rauwe ham met meloen op het menu. We vestigen een nieuw record! 25 meloenen peuzelen we op. 25!

Na de afwas krijgen we een aantal oud-televisiepresentatoren van de VTM over de vloer. Zij willen nog één keer de vreugde van weleer proeven. Nog één keer het beste van zichzelf geven voor de camera’s. In Temptation Island moesten we zo sensueel ‘paracommandotroepen’ zeggen. Wat sensueel betekent, wisten we niet meteen, maar we deden ons best. Gert Verhulst en James Cook kregen wereldberoemde en minder beroemde gasten over de vloer. Ingeborg liet in ‘Blind date’ onbekende weetjes van elkaar ontdekken. In Wie wordt Euromillionair werden gigantische bedragen gewonnen. Maar het knapste staaltje van winnen werd gerealiseerd door kampleidster Pauline. In het spel ‘Deal or no deal’ slaagde ze er in om de spanning ontzettend hard op te voeren. Uiteindelijk bleven er nog 2 enveloppes over. Eentje met een schelletje Samsonworst en eentje met 50 000 euro. Ze kreeg zelfs nog de kans om haar enveloppe te wisselen tegen diegene die nog over was. De bank bood een gigantisch bedrag voor haar enveloppe. Maar Pauline bleef koppig zoals ze is bij haar eerste gedacht. En dat legde haar geen windeieren. 50 000 euro cash in de pocket. Sindsdien ontbreekt van haar elk spoor.

De avond sluiten we af met 2 rituelen. Eerst houden we de onze dagelijkse 10 minuten-fuif. Daarna zitten we nog even gezellig samen om naar het dagboek te luisteren.

 Alweer wat later dan gedacht kruipen we onder de wol. De waak duurt voor de begeleiding nog veel te lang. We laten ook nog teveel rommel doorheen het heem rondslingeren. Een vuilnisbak passen vinden we zeer moeilijk. We zijn tevreden als het min of meer in de buurt is. Maar kom, we kunnen niet perfect zijn zeker?

Maak je maar geen zorgen en tot morgen!

VIVA LA VIDA!