Dag 10: Woensdag 25 juli - Wat een heerlijk afscheid van een fantastische periode!

Het is zo ver. Voor de allerlaatste keer neem ik plaats achter mijn laptop om ons dagboekfragment te schrijven. Ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan en slechts af en toe een heel klein beetje overdreven met de loop der dingen. De reacties hebben altijd deugd gedaan. Jullie waren een fantastisch publiek om voor te schrijven. Bedankt om het te lezen.

Momenteel is het in onze eetzaal 53°. Een zweetgeur walmt door de zaal. We staan te springen en te zingen en te dansen op de beats die dj’s Arno en Giles voor ons door de boxen jagen. Net iets te luid, zodat Visperterminen weet dat het onze laatste avond is… Visperterminen… Dit dorpje waar we voor januari nog nooit of te nimmer van gehoord hadden, heeft nu een ontzettend mooie en warme plaats in ons hart veroverd.

Maar we dwalen af. Laten we beginnen met het begin. Onze laatste volledige dag op Zwitserse bodem. We vinden het een rare gedachte om te denken aan terug naar huis te keren, zeker na zo’n zotzalige periode hier…

Viva la vida weergalmde door ons heem. Wat een song. Voor eeuwig en altijd verbonden aan dit Knal!bergkamp. Wist je trouwens dat vijf jaar geleden tijdens het vijfde Knal!bergkamp, geheel toevallig ook in Visperterminen, het kampliedje toen ook Viva la vida was? Om maar te zeggen hoe waardevol dit liedje voor de Knal!familie is.

We namen plaats aan tafel voor het uitgebreide ontbijt. Het was nog relatief vroeg hier diep in het hart van Wallis. We moesten een tocht inhalen die uitgesteld was, weet je nog? Ontbijten hier blijft overheerlijk. Wat zal het raar zijn om overmorgen in bijna volstrekte stilte ons ontbijt naar binnen te werken. Zonder vrienden, zonder uitzicht, zonder Viva la vida, zonder Visperterminen…

Ons tochtklaar maken is ondertussen een eitje geworden. We doen het zonder enige aarzeling. Iedereen is tochtklaar nog voor het kampliedje speelt. Ons lunchpakket zit knabbelklaar in onze brooddoos, ons water drinkklaar in onze waterfles, onze kuiten wandelklaar in onze bergschoenen, onze zonnecrème smoetklaar in onze rugzak, onze zonnebril en hoofddeksel beschermklaar op ons voorhoofd, onze chacha sneukelklaar in ons voorzakje, onze glimlach schitterklaar op ons gezicht. We zijn er helemaal klaar voor. Klaar om geschiedenis te schrijven. Want er kunnen maar 66 gasten en 10 begeleiders zeggen dat ze er bij waren op die allerlaatste Knal!bergkamptocht ooit. De 39^ste uit de geschiedenis, want we hebben er ooit een jaartje slechts 3 kunnen doen.

De tocht begint heel aangenaam. We nemen de kabelbaan richting Giw. Giw… Daar zijn we ooit naar toe gewandeld. Amai, wat lijkt dat al lang geleden. Het is een heerlijk wandelweertje. De zon strooit andermaal al haar mooiste zonnestralen over ons dal waardoor we een schitterend schouwspel krijgen van blinkende sneeuw en gletsjers die zich proberen te onderscheiden in een grijze rotsmassa. Ondanks dat de zon het beste van haarzelf geeft, is het niet overwarm. Geen 33° zoals bij jullie maar een fris briesje die ons voldoende afkoelt en voor een ideaal wandelweertje zorgt. Alsof de goden ons willen belonen voor al onze inspanningen.

Eén van de regels van ons Knal!bergkamp is dat we met z’n allen naar de top gaan en terug. We laten niemand achter. We zijn dan ook ontzettend fier op het doorzettingsvermogen van iedereen, maar in het bijzonder van Fien. Ze heeft het niet altijd even gemakkelijk gehad, maar heeft nooit opgegeven. Heel erg mooi ook om te zien hoe ze door de andere kampers gemotiveerd werd om alle vier de tochten uit te lopen.

Het eerste deel van de tocht is voor ons geen onbekend terrein. We vatten dezelfde berghelling aan als toen we naar Gibedumsee gingen. De afslag naar het meertje laten we letterlijk links liggen en we volgen de beklimming richting de schapenstal. Daar stopt het pad met stijgen en neemt het een aangenaam wandelniveau aan. Lichtjes stijgen, lichtjes dalen met hier en daar uitgespreid een rotsblok om het ons toch enigszins moeilijk te maken. We maken er ons niet druk in. We vertellen en blijven vertellen. We zijn één groep geworden. Geen jongens en meisjes. Geen eerstejaars en tweedejaars. Geen 1a en 2c en 1g en 2^e, maar een groep die voor elkaar door het vuur zou gaan. Hier op deze twaalfdaagse reis hebben we vrienden voor het leven gemaakt. Soms zelfs mensen leren kennen waarmee we al 2 jaar of meer in klas zitten en waarvan we dachten dat ze eerder saai of seuterig waren, maar eigenlijk gigantisch meevallen.

Het uitzicht is weer van fenomenaal niveau. We wandelen van het ene postkaartje in het andere schilderij. Een aaneenschakeling van reuzen van bergen die zich tot diep in de helderblauwe lucht uitstrekken. Hier en daar beschilderd met een toefje sneeuw op een gekriskras aan groentinten. Bloemen van allerlei slag en kleur geven het imposante geheel een extra toets. De wolken sluieren zich als confettistrookjes rond je wijnglas op een of ander trouwfeest. Rotsformaties werden onderbroken door helderbergwater die kletterend die leegte van de natuur indook om opgevangen te worden in kleine beekjes die het kolkende water naar andere oorden vervoerde. Mocht je er een kadertje rondslaan, dan kon je het zo hangen in één of ander drukbezocht museum in Brussel of Amsterdam waar het als pronkstuk van de collectie kon dienen.

Na een uurtje of twee stappen begonnen onze magen te knorren. De kampleiding besloot om onze tocht even te onderbreken en onze lunch aan te vatten. Wat smaakt dit toch met zo’n ongelofelijk uitzicht. We genieten. Van onze lunch, van de vriendschap, van het uitzicht, van het samenzijn.

Na de lunch is het nog een half uurtje serieus klimmen. En dan komt hij eindelijk in zicht: de Blausee. Een meertje waar in het midden 2 donkerblauwe ronden te zien zijn. Dit komt omdat de watertoevoer vanuit het midden gebeurt. Denken we. Het is er verrassend koud. We staan ook op 2550 meter en de wolken proberen de zon te verstoppen. Dit lukt hen ook gedeeltelijk, maar slechts voor een korte periode. We gooien spontaan steentjes in het water. Eerst nog van de kleine onschuldige waarmee David Goliath tegen dek gooide. Onze uitdaging bestond erin om steeds grotere stenen in het water te gooien. Toen we een rotsblok met 10 moesten dragen om hem in het water te laten plonzen kregen we het deksel op onze neus. Een grote plons dat wel, maar niet ver genoeg waardoor het massaal opspattende water onze broek in verkoeling zette. Loontje komt om zijn boontje… (en daarmee bedoelen we niet Michele)…

De terugweg gebeurt langs hetzelfde pad. Soms gaat dat zo in de bergen. Is er maar één pad heen en dezelfde terug. We malen er niet om. We halen spontaan herinneringen op aan het tiende Knal!bergkamp. Aan de lange busreis, aan de overheerlijke kroketjes, aan het huwelijksaanzoek, aan de zware eerste tocht, aan de vele rekkertjes die we naar ons hoofd kregen tijdens het rekkertjesspel, aan de vele toffe babbels, aan de mooie uitzichten, aan de traktatie van de snoepjestaart… Heel wat mooie herinneringen die voor eeuwig en altijd in ons hartje zitten.

Omstreeks 17 uur is het zo ver. Dan zit de allerlaatste Knal!bergkamptocht er op. Maar het was een hele mooie. Wel een van de mooiste uit die tienjarige geschiedenis. We hebben genoten. Als kers op de taart staan onze kokjes met frigogekoelde appelsientjes aan de kabelbaan. We laten het niet aan ons hart komen en smikkelen en smullen van deze lekkernij.

We springen voor de laatste keer in de douches en laten ons zweet afspoelen. Wat zullen we ze missen. Wat waren ze heerlijk. Als je trouwens het venstertje openzet, kon je douchen met een fenomenaal uitzicht op het dal. Er staan trouwens een hele keuze aan verlorengelopen douchegels aan onze douches. We denken dat we hier meer merken staan hebben dan in de plaatselijke Volg, het supermarktje in Visperterminen.

Na het douchen is het tijd om onze valiezen te maken. Altijd een heel erg zwaar werk. Daar waar thuis er alles precies in paste, krijgen we het er hier langs geen kanten ingepropt. We vinden ook steeds kledingstukken die we vergeten waren. Na heel wat duw- en trekwerk slagen we er uiteindelijk toch in om die verdomde rits toe te ritsen. Lieve mama en papa, we willen ons nu al excuseren voor het feit dat we niet alle sokken en onderbroeken terug meebrengen naar huis. En ook sorry voor het feit dat we kledingstukken van onze vrienden meehebben in onze valies.

We worden verwacht op het terras voor de aperitief. We klinken met z’n allen op het tiende Knal!bergkamp. Dan worden we verrast door koning Albert en koning Filip. Zij komen voor een bezoekje brengen op het allerlaatste Knal!bergkamp. De begeleiding wordt één voor één bedankt. Voor hun inzet, hun creativiteit en hun luisterend oor. Ze zijn de max. Ook onze kokjes worden in de bloemetjes gezet. Zij zijn het uitroepteken in het Knal!bergkamp. Wat een kokjes hebben wij. Overheerlijk zijn. Zotzalig! Tenslotte wordt ook de kampleiding van een dankwoordje voorzien. We zijn fier op hen. Daarna wacht de verrassing van hun leven voor Pauline en Thomas. We hebben stiekem een Nederlandstalige Knal!bergkampversie gemaakt van Viva la vida. Ze zijn ontroerd dat zien we. Hun traantjes kunnen ze nog net onderdrukken. Het geeft perfect weer hoe machtig dit laatste Knal!bergkamp wel was.

Daarna is het etenstijd. We dachten echt dat we al alles gehad hebben. Maar nu vallen onze ogen echt wel uit hun oogkassen. Voor het heem staat de grote paellapan van Marie-Jeanne en Guido klaar. Tijd voor versgemaakte paella. Geef toe, waar ter wereld krijgen kampers dit lekkernij te eten. En het is geen paella zoals je in de supermarkt koopt hoor. Geen kilo rijst met hier en daar een stukje vlees of vis… Nee hier een stevige paella met kippenbilletjes, stukjes kip, inktvis, scampi, chorizo, rijst, erwtjes, gamba’s, uien, paprika’s, geheime kruiden en heel veel liefde. Dit is officieel het lekkerste wat we ooit gegeten hebben. Een hele dikke merci aan onze kokjes.

Daarna maken we ons fuifklaar. Wat zijn we op zo’n moment al volwassen. Als volleerde pubers staan we voor de spiegel. Haartjes gellen, puistjes uitduwen, oogjes mascararen, neusharen uittrekken, ritsen ritsen, riemen aantrekken, oksel deodoranten, lippen stiften, teennagels lakken, lichaam parfumen, wenkbrauwen kammen, bloesjes knopen, jurken dichtritsen, colletjes plooien, schoenen nestelen, adem controleren, vlechtjes rekkeren, dassen aanknopen. We twijfelen wel 16 keer over hetzelfde kleedje. Is ons gat hierin echt niet te dik? En zouden we die staart wel of niet in ons haar doen. Passen die schoenen wel onder mijn broek? En heb ik mijn hemd niet verkeerd dichtgeknoopt? We checken onszelf en laten ons checken. Maar iedereen ziet er piekfijn uit. Klaar voor de apotheose van ons tiende Knal!bergkamp. De fuif.

De fuif is nog steeds in volle glorie aan de gang. Dj Arnaud geeft momenteel het beste van zichzelf. Arne is jarig. Daarvoor moet gezongen worden. We kwelen het uit. Arne trakteert op chips. Zo laat nog op de avond? Moet voor een keer kunnen. Nog een kwartiertje en dan gaat de stekker er uit. Dan zijn we uitgezongen en uitgedanst. Of toch nog niet. Er is nog de laatste editie van de 10-minutenfuif. We staan terecht op onze strepen.

Om de avond af te ronden, luisteren we nog naar de blogspot. De allerlaatste ooit. Daarna gaan we slapen. Voor de laatste keer in Visperterminen. Wat hadden we het hier naar onze zin!

Dat vond de kampleiding ook. We kregen een briefje mee die we met jullie moeten delen.

Eerst en vooral willen Pauline en Thomas ons bedanken. Want we zijn zotzalige pubers die de wereld volop aan het verkennen zijn. We doen dit met vallen en opstaan, met onze mindere punten, maar vooral met onze gekke eigen manier van naar het leven te kijken. Stuk voor stuk schatten van kampers die zich volledig gegeven hebben en die van dit tiende Knal!bergkamp een feesteditie gemaakt hebben om U tegen te zeggen.

Ze willen ook onze ouders bedanken. Voor het vertrouwen in Knal!vzw en om ons de kans gaven om deze unieke reis mee te maken. Bedankt lieve mama. Bedankt lieve papa. Ondanks het feit dat we het gênant vinden, zullen we jullie morgen bij het begroeten een dikke knuffel en een dikke zoen geven. Jullie zijn de max.

Ook de koks willen Pauline en Thomas hartelijk bedanken. Bedankt Tonia voor de nuttige wenken en je oprechte interesse in ons. Bedankt Jos om direct mee te draaien in het geheel en je helemaal weg te cijferen. Bedankt Marie-Jeanne voor je vele woordjes van steun en je schouderklopjes. Om je mama van ons kamp te zijn. Bedankt Guido voor je bergen werk dat je hier hebt verzet. Voor je glimlach die altijd op je gezicht staat te lezen. En dit allemaal in een ongelofelijk sfeervol vriendschap en gezelligheid.

De begeleiding komt uiteraard ook aan de beurt. Wat zij hier gedaan hebben voor ons is niet normaal. Petje af! Bedankt Elien voor je warme vriendschap, om er te zijn voor ons op elk uur van de dag. Voor de vele pijntjes die je verzorgd hebt. Je bent een crème van een begeleidster! Bedankt Arno voor al het werk dat je zomaar doet. Om de vele uren voorbereiding. Omdat geen enkele taak te min is voor je. Bedankt Hanne voor je luisterend oor, voor je springlevendigheid. Voor je tips en raad. Bedankt Giles voor je brede glimlach, je stevige knuffels en je ogen om in te verdrinken. Bedankt Emmy om de tochten te helpen uitstippelen, om iedereen altijd en overal aan te moedigen, voor je vrolijkheid. Bedankt Jietse voor je humor, om ons door moeilijke momenten heen te sleuren, voor de duizend creatieve ideeën die nog in jouw hoofd zitten. Bedankt Febe voor het werk die je ziet en doet, voor de duizenden foto’s die een mooie herinnering zullen zijn, voor je nooit aflatende glimlach. Bedankt Jens voor de vele mopjes, voor je enthousiasme, voor je machtige aanmoedigingen. We hadden een topteam dit jaar. Eentje uit de duizend. We hebben niet genoeg woorden om jullie te bedanken, maar hebben het toch geprobeerd.

Tenslotte houdt Thomas eraan om ook Pauline uitgebreid in de bloemetjes te zetten. Bedankt Pauline om zijn rechter-, maar ook zijn linkerhand te zijn, om zijn geheugenkaart te zijn en om zoveel tijd in Knal!vzw te pompen. Bedankt voor de vele uren van vergaderen en voorbereiden. Voor de discussies en voor de creatieve ideeën. Voor het lamineren en de boodschappen. Maar vooral om met hem te kunnen en willen samenwerken, voor je geduld en je Knal!gevoel. Voor je warme vriendschap en steun. Je bent de allerbeste.

Na 10 jaar Knal!bergkamp valt het doek nu over het naar Zwitserland komen. Het waren 10 onvergetelijke jaren. 10 jaren met alleen maar goede herinneringen. 10 jaar met een gouden randje.

Wij gaan morgen na de opkuis van het heem nog naar het meer van Genève. Het allermooiste plekje ter wereld. Een mooiere plek om een Knal!bergkamp af te sluiten bestaat niet!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

VIVA LA VIDA