Dag 9: 25 juli - Alles geven op het zonovergoten tiende Knal!bergkamp

Het was de stem van Chris Martin die onze deze morgen uit een diepe slaap wekte. Heel even wisten we niet waar we waren. Dat we thuis in ons eigen bed lagen en dat het Knal!bergkamp louter nog een herinnering was. Maar luttele seconden later beseften we dat we weldegelijk nog steeds in Zwitserland vertoefden. Heerlijk!

Het ontbijt blijft maar heerlijk smaken. Niet alleen voor de smaak, maar zeker en vast ook voor de vriendschap die we hier mogen ervaren. Het samenhorigheidsgevoel, de gezelligheid, de sfeer. Niet toevallig is het het motto van Knal! Proef van sfeer! We zouden hier nog lang willen blijven, maar genieten van elke seconde hier in Visperterminen.

In de voormiddag reizen we door de wonderlijke 10 Knal!bergkampjaren. We krijgen 2 uur de tijd om 10 opdrachten tot een goed einde te brengen. Zo moeten we in het dorp 53 foto’s zoeken. 48 van hen zijn ooit mee geweest op een Knal!bergkamp en 5 foto’s niet. Wij moeten raden wie. Daarnaast moesten we elk het wapenschild van de dorpjes waar Knal! ooit zijn tenten opsloeg op ons lichaam schminken, 30 memorabele foto’s hernemen, 33 kilometer wandelen samen, 3 van ons moesten de hele tijd aan het dansen zijn en we moesten 10 verhalen beoordelen op waar of niet waar.

We deden ons uiterste best, maar de warmte en de net iets te krap ingeschatte tijd speelden ons parten. Uiteindelijk konden we 7 van de 10 opdrachten tot een goed einde brengen.

Middageten. Hiernaar kijken we altijd uit. En we werden weer verwend. Een groentesoepje, groenselsoepe zoals we dit in ons dialect zeggen. Daarna krijgen we gegratineerde bloemkool, gestoofd witloof, versgemaakte pureepatatjes en… Zwitserse tongetjes. Je leest het goed. We voelen jullie mond openvallen van verbazing. Maar het is de volle waarheid. Het smaakt ons enorm. Thuis eten we amper vis, maar hier krijgen we er maar niet genoeg van.

In de namiddag speelden we het standenspel. We zijn verdeeld in koppels en proberen ons op te werken of staande te houden in de verschillende standen. Als je pech had, was je een clochard. Had je geluk was je van adel. Daartussen had je dan nog de burgerij en de landbouwers.

Onze begeleiding zat verspreid in Visperterminen. Eenmaal we hen gevonden hebben, kregen we een opdracht voorgeschoteld. Voor elke stand aangepaste opdrachten. Die waren heel gevarieerd. Waar blijven ze het toch allemaal halen… Zo moesten we een tandenstoker zoeken in bloem, met 2 een tractor nabootsen, de schoenen poetsen van de adel, een bedellied maken, zonnebloempitjes planten, en nog veel meer. Nadat we de opdracht tot een goed einde hadden gebracht, was er nog een addertje onder het gras. We moesten een muntstuk opgooien en vooraf beslissen of het kop of munt zou worden. Hadden we het juist dan kregen we geld om ons op te werken in de maatschappij. Was het fout, dan was onze opdracht alsnog niet geslaagd.

In welke categorie je eindigde bepaalde voor een klein deeltje het vervolg van onze dag. De adel mocht uitgebreid douchen met warm water, muziek en een drankje. De burgerij kreeg warm water en veel tijd. De landbouwers konden kort douchen. De clochards daarentegen kregen buiten de tuinslang om zich te wassen. We hoeven je niet te vertellen dat het het gezelligst was buiten.

Ook voor het eten, zagen we duidelijke verschillen. We kregen allemaal overheerlijke pita. De adel zat aan een rijkelijk versierde tafel en werden bediend door butler Jens. De burgerij mocht aan de tafel zitten waar ze altijd aan zitten. De landbouwers kregen enkel een tafel en de clochards moesten op de grond eten.

Dan was het tijd voor het allerlaatste spel uit de Knal!bergkampgeschiedenis. Het werd de quiz ziuq. Een spervuur van vragen werd op ons afgevuurd. Creatieve rondes over muziek, wist-je-datjes; de-meneer-De-Bree-ronde, een proefronde en zoveel meer. We pijnigden onze hersenen en hadden vaak ‘aha’-momenten. Uiteindelijk versloeg het team ‘Kirsten en co’ ‘la cuisine de Visperterminen’ met één schammel puntje.

De 10-minutenfuif brengt veel nostalgie naar boven. Vooral bij de begeleiding. De ene eurosong for kidshit na de andere verloren ketnetserielied passeert de revue. We gaan aardig mee met onze begeleiders. Waar ze hun enthousiasme vandaan halen, blijft een groot raadsel, maar ze doen het wel! Dikke merci!

Vandaag zaten we er eindelijk ook eens iets vroeger in. Dat doet deugd. Lange dagen hier. Maar ohzo heerlijk. We genieten echt van elke seconde. Het gaat hier ook veel te snel. De kampleiding begint al te praten over valiezen maken. Maar dat willen we nog niet. Helemaal nog niet. Eerst nog genieten van een laatste tocht. De allerlaatste in de Knal!bergkampgeschiedenis. We kijken er nu al naar uit.

Tijdens het vlagjesmoment werden Pauline en Thomas door heel wat oudgedienden, zowel begeleiders als ex-bergkampers, in de bloemetjes gezet. Mooie woorden. Woorden die deugd doen aant ertje! Met veel plezier ook gedaan allemaal! Proef van sfeer, weet je nog!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

VIVA LA VIDA!