Dag 3: Woensdag 18 juni: Een wondermooie tocht en iets van een unicorn.

Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows.

De avondactiviteit is volop aan de gang en deze zinnen worden een uur aan een stuk doorheen het heem gesproten. Je moet het maar eens opzoeken op het internet en er proberen welgeteld 3 minuten naar te luisteren. Het is om knettergek te worden. Soit we draaien de tijd even terug naar vanmorgen.

Deze ochtend werden we relatief vroeg gewekt. Dat was ook nodig, want we vertrokken op onze eerste dagtocht. Een blik op het raam deed ons onmiddellijk beseffen dat André Van Duin helemaal gelijk had in zijn hit: ‘Als ie boven aan de hemel staat, is het net alsof alles beter gaat! Ah wat is het leven fijn als de zon schijnt!’. Wat is het zotzalig om onze zon aan de hemel te zien stralen alsof zij al zijn zonnekracht enkel en alleen naar Visperterminen strooit.

We verfrissen ons en doen al de nodige tochtelementen aan. Een ontbijtje gaat vlot binnen. Wat is het toch ontzettend gezellig als je met 79 in een eetzaal zit. En het uitzicht worden we niet gewoon. We voelen het nu al tot in onze kleine teen. Dit wordt een dag om met volle teugen te genieten.

Na het ontbijt is het tijd om onze lunch klaar te maken. We krijgen een broodje die we naar hartenlust kunnen beleggen met gekookte ham, kaas, gerookte ham, een kwak mayonaise en verse groentjes zoals komkommer, tomaat, geraspte wortelen of een frisgroen blaadje sla. We beleggen als professionals. We graaien nog een koek en een stuk fruit mee. Daarna is het tijd om ons tochtklaar te maken. Hier en daar sukkelen we toch nog en moeten we helaas onze bergschoenen terug uit doen omdat we iets op onze kamer vergeten hebben. De verantwoordelijke van ons heem, die overigens ontzettend mooi, groot en charmant is, doet ons even twijfelen en vertelt ons dat het boven best weleens koud zou kunnen zijn. We beslissen dan maar om voor één keer met onze bergschoenen aan naar onze kamer te sjezen en een extra trui in onze rugzak te proppen.

Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows.

Je moet eens proberen om een deftig dagboekfragment te schrijven wanneer dit liedje constant doorheen het heem weerschalt.

Kwart voor tien lopen we allemaal onder het brugje. Dit is geen echte brug, maar 2 begeleiders die een brugje vormen en ons zo tellen. De eerste meters geven meteen de toon van de tocht aan. Vandaag wordt het klimmen, klimmen en nog eens klimmen. We banen ons een weg doorheen Visperterminen. Hoe steil kan een dorp eigenlijk zijn. De Muur van Hoei is klein bier in vergelijking met deze passage doorheen ons verblijfdorp.

We lopen Visperterminen volledig door en beginnen dan aan de Kapellenweg. De Kapellenweg is een bekende naam voor de Knal!bergkampers. Ook in Saas Grund heb je er eentje en ook vorig jaar in Veysonnaz hebben we de veertien staties van het lijden van Jezus kunnen bewonderen tijdens een serieuze klim.

Deze is helaas geen voor doetjes. Uiteraard zijn wij geen doetjes. Integendeel… Maar toch… De loden zon stuurt al zijn zonnestralen naar ons. Het zweet parelt op onze voorhoofden. Petjes worden omgetoverd tot zweetpoelen. De begeleiding vindt het vreselijk om zichzelf te ruiken, wij vinden het ook vreselijk om hen te ruiken, en daarom halen ze spontaan op elke stop hun deodorant uit om hun oksels naar de nodige rozengeur of andere bloemsoorten te laten geuren.

Over stops gesproken. We hebben geleerd dat er 3 soorten stops zijn. Je hebt de korte drankpauze. Dan staan we een minuutje of 2 stil om vlug een slokje te nemen zodat onze droge kelen niet langer smaken naar een of andere woestijn in Afrika. Je hebt ook de lange drankpauze. Dan blijven we een tiental minuten rusten om eventjes weer op krachten te komen. Het is dan ook niet slecht om een koek of een stukje fruit te verorberen. Tenslotte heb je de eetpauze. Dan zoeken de tochtleiders een gezellig en leuk plekje uit om onze lucht op te eten. Uiteraard is deze stop de langste van de drie. Door het warme zonnetje hielden de tochtleiders vandaag regelmatig eens een korte drankpauze.

Het eerste uur is het stijgingspercentage heel eg hoog. Zo’n percentage waarvan Chris Froome spontaan begint te watertanden in de Tour de France omdat hij op zo’n col zijn naaste belagers op een paar minuten achterstand kan trakteren. Gelukkig maken de open velden al gauw plaats voor prachtige wandelpaden doorheen een woud. Bomen rijzen als paddenstoelen uit de grond en paddenstoelen bomen zich een weg naar de oppervlakte. Het samenspel tussen de groene natuurtinten, de kleurrijke bloemenpracht en de indrukwekkende rotsen maken een grote indruk op ons. Hier is de natuur op z’n mooist.

Na een goeie twee uur klimmen komen we aan in Giw. We zijn met verstomming geslagen. Het uitzicht is adembenemend mooi, maar we komen ook tot de constatatie dat we deze hele beklimming ook hadden kunnen overbruggen met de kabelbaan. Maar we vinden het best ook wel keicool dat we boven geraakt zijn.

In Giw is er ook een restaurant. Ideaal om hier een frisse frisdrank aan te slaan. Slechts 6 Zwitserse Franken. Een koopje horen we onszelf zeggen. Later berekenen we dat dit ongeveer 5 euro is… Ons lunchpakket gaat als zoete broodjes binnen. We hebben zelfs de kans om onze drankfles nog eens bij te tanken.

Onze tocht zit er nog niet op. We klimmen nog een beetje verder. Inmiddels hebben we de boomgrens bereikt. Hier heeft de zon vrij spel. Tijd dus om ons nog eens te smoetn. Gelukkig staat er ook een fris windje die het allemaal wat dragelijker maakt. De panorama’s die we te zien krijgen worden steeds indrukwekkender. We stelen met onze ogen. Iets van als het maandag 3 september wat saai is in school, even de ogen sluiten en terug dromen van deze zotzalige vergezichten.

En dan wordt het nog een stukje mooier. Uit het niets doemt er plotseling een idyllisch meertje op: De Gibedumsee. Gekke mensen die Duits sprekenden… Een meertje noemen zij ein See, terwijl de zee ‘das Meer’ heet… We laten het niet aan ons hart komen en zullen het al zeker niet buchstabieren. We nestelen ons aan de rand van het water en dagdromen over al dat moois dat we vandaag al gezien hebben. De obligate fotoshoot is er natuurlijk ook bij. Plots hebben we extra bezoek. Twee koeien komen zich plots tonen aan de mensen aan het meer. De ene moet waarschijnlijk ontzettend veel jeuk, want die begint zich als een gek te krabben aan een vlaggenmast.

Tijd om nog een twintigtal minuutjes te stijgen. Richting 2450 meter. Dan hebben we vandaag een goeie 1000 meter gestegen. Dat kan tellen als eerste tocht. Maar het is het meer dan waard. Boven aangekomen hebben we een ‘360° view’. Rondom ons doorklieft de ene bergtop naast de andere het azuurblauwe luchtruim. Een magistraal palet aan kleuren wordt subtiel afgewerkt met een witte sneeuwtint die precies door onze schepper op de bergtoppen gestrooid is zoals wij poedersuiker over onze wafels strooien. We nemen een hersensnap en slaan die op bij onze herinneringen zodat we die op een later tijdstip nog eens kunnen bovenhalen in onze gedachten. Wat kan de wereld toch ongelofelijk prachtig zijn.

Tijd om te dalen. Dit gaat veel vlotter dan gedacht. En na precies een uur en een kwartier staan we weer aan het restaurant in Giw. We krijgen nog even tijd voor onszelf. Tijd om ons nog eens te verwennen met een cola of een ijsje. Ondertussen zien we de begeleiding en koks ook genieten van iets fris op het terrasje. En terecht! Dat verdienen ze wel!

De afdaling naar Visperterminen doen we met de kabelbaan. Per 2 nemen we de stoeltjeslift. Iedereen zonder aarzelen. Nog steeds genietend van al dat pracht dat we vandaag te zien kregen.

Aan het heem aangekomen is het tijd om onze sok- en zweetvoetgeur met elkaar te laten vermenigvuldigen. Hard inademen wordt hier ten stelligste afgeraden.

Tijden het douchen vult onze neus zicht met de heerlijke aroma’s uit de keuken van Marie-Jeanne en Guido. Zij hebben duidelijk niet stilgezeten vanmiddag. We kunnen niet langer wachten om naar beneden te gaan, onze voeten onder tafel te plooien en bediend te worden. Ja, mama en papa, zo gaat het er hier aan toe. Misschien moeten we dit thuis ook eens uitproberen?

Vandaag op het menu: Ardeens gebraad, maar niet zomaar een stukje vlees, maar wel van die overheerlijke waarvan de ogen van onze kampleidster spontaan beginnen te fonkelen. Ons bord wordt verder aangevuld met boontjes en gebakken aardappeltjes. We schuiven wel 2 of 3 keer aan. Zo heerlijk is het.

Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows.

Juist ja, we hadden ook nog een avondactiviteit. Het stressspel. We vragen ons juist af voor wie dit het meeste stress opleverde. Voor ons of voor de spelleiders. In dit spel werden we in kleinere groepjes verdeeld. We kregen een enveloppe met een aantal opdrachten in en tijd erbij tegen wanneer elke opdracht afgewerkt moest zijn. Zo moesten raden hoe oud de begeleiding allemaal samen is, dit delen door 10, dan weer de schoenmaten van de begeleiding optellen, iedereen moest 5 keer in een springtouw gesprongen hebben, 3 minuten zwijgen. 

Daarnaast kregen we flitsopdrachten. Een flitsopdracht kwam precies 1 minuut tevoorschijn en dan moesten we binnen de minuut die opdracht proberen uit te voeren voor meer punten.

Om het helemaal af te maken zat er in elk groepje ook een mol die ons moest tegenwerken. Dit wisten we in het begin van het spel niet. Pas tijdens het spel kwamen we dit te weten. Wat een begeleiding. Hoe creatief kan je zijn. We horen het de begeleiding regelmatig eens vertellen tegen elkaar. Hoe schitterend ze wel zijn, hoe machtig, hoe zotzalig! En volledig terecht.

De dag afsluiten doen we zoals de traditie het wil. 10 minuutjes onze dansschoenen aantrekken en daarna naar het dagboekfragment luisteren. Soms sluipt er wel eens een verkeerde zinsconstructie in onze tekst of een spellingsfout. Per jaar ook eens een werkwoordsfout. Dit komt omdat we hier zo’n druk programma hebben dat we dit dagboekfragment in de late uurtjes met kleine oogjes schrijven. Sorry hiervoor!

Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows. Pink fluffy unicorns dancing on rainbows.

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

VIVA LA VIDA!

PS: Door op de foto's te klikken, kan je ze groter maken.