Dag 4: Donderdag 19 juli: Fun in de bergen!

Viva la vida weergalmt doorheen Haus Tärbinu terwijl we nog allemaal vredig en wel in dromenland liggen. Het uit ons bed komen gaat vandaag net iets minder vlot dan de voorbije dagen. Dit heeft enigszins te maken met het feit dat we toch wat vermoeid beginnen te geraken, maar zeker en vast ook met de tocht van gisteren. Stramme kuiten, stijve benen, harde knieën. Het duurt even voor ons lichaam weer soepel tot leven komt.

Opstaan is ondertussen al routine geworden. Eventjes wat water op ons gezicht druppen, haren poetsen en tanden in de juiste plooi leggen. Bij de tweede Viva la vida is het ontbijttijd. Altijd een leuk begin van de dag.

Midden het ontbijt werden we opgeschrikt door drie rare kwieten die ons heem binnengedrongen waren. Blijkbaar ging het om ‘JEJ’. De nieuwste hitsensatie uit de Lage Landen en daarrond. Althans voor hen. Niemand, maar dan ook echt niemand had ooit van hen gehoord. We hadden de indruk dat ze na een tijdje wel volledig doorhadden dat we hen niet kenden.

Toen pas kwam de aap uit de mouw. JEJ wil wereldberoemd worden en rekent daarom op ons. De bedoeling is dat we in kleine groepjes ons eigen festival organiseren en zo JEJ een podium geven om beroemd, misschien zelfs wereldberoemd te worden. Een festival organiseren moet ons wel liggen, als je weet dat er met Michael en Anthony 2 ex-Knalbergkampers instaan voor de organisatie van het Kneistival!

We probeerden sponsors over de streep te trekken. Zo kregen we geld binnen om groepen naar ons festival te lokken. Uiteraard hebben we ook een podium nodig en drankstandjes en een poster en … Heel wat werk voor de boeg dus.

We gingen zware onderhandelingen aan. We ontwierpen een grondplan van onze festivalweide, verzorgden onze public relations en probeerden de bandleden van JEJ, Jietse, Elien en Jens, te overtuigen om naar ons festival te komen. Uiteindelijk werden de winnaars Rock Suisse en Knalstival.

Tijd voor het middageten. We voelden het al een tijdje in ons zesde zintuig. Het zou waanzinnig lekker worden. Eerst kregen we een courgettesoepje met kokosmelk en paprikasnippers. Maar daarna, amai we krijgen alweer het water in onze mond, was het vers stoofvlees met frieten! Crazy toch die koks van ons. We aten alsof ons leven er vanaf hing. Kilo’s stoofvlees en dito frieten vlogen de deur uit. Als we ooit trouwen, dan vragen we gegarandeerd Marie-Jeanne en Guido als koks.

De namiddag brengt een echte Knal!bergkampklassieker met zich mee: pleinspelen. Maar niet zomaar pleinspelen. Pleinspelen gecombineerd met waterspelletjes.

We gingen eigenlijk op bezoek in alle verschillende continenten. En elk continent had zijn eigen spel. Zo speelden we tienbal met sponsen, kat en muis, kruisvlag met bekers en nog zoveel meer. De absolute apotheose was uiteraard het watergevecht. We konden elkaar met alles en nog wat nat maken: waterballonen, waterpistolen, emmers, spuitjes… Iedereen was echt kleddernat. Nat tot op z’n vel zoals ze dat dan zeggen. Maar de begeleiding waren zelfs nog natter dan nat…

Gelukkig kwamen de koks toen met een lekker stukje watermeloen ter verfrissing, want ook vandaag deed onze zon haar stikende best om ons te trakteren op een zonfestijn.

Na de waterspelen kwamen de douches. Het klinkt onlogisch, maar toch is het zo. Het deed sowieso deugd! We hielden ook het jaarlijkse jongens- en meisjesmoment. Een gesprekje waarbij het andere geslacht absoluut verboden is. Een gesprekje over hygiëne en respect hebben. We hebben zeker nog andere dingen ook verteld, maar wat happens in Visperterminen, stays at Visperterminen. Na het douchen konden we ook onze bestelde postkaartjes gaan afhalen. Alhoewel het sommigen vertikken om een kaartje te zenden naar het thuisfront zijn we allemaal even dankbaar dat we deze reis mogen beleven. We amuseren ons echt te pletter. Dankjewel mama, dankjewel papa!

Etenstijd is altijd een hoogtepunt. Ditmaal staat er provinciaalse boerenomelet op het menu. Hebben we al gezegd dat we de allerbeste koks ter wereld en omstreken hebben?

Tijdens de avondactiviteit stonden we eens heel even stil bij ons leven. Wat onze dromen zijn. Welke momenten we uit ons leven koesteren. En welke momenten ons triestig maakten. We kregen ook de kans om iets positiefs te zeggen over een persoon. Dit alles werd doorspekt met enkele mooie, diepgaande teksten. Er vloeide wel al eens een traantje, maar het deed echt deugd. Moeten we misschien eens meer doen in ons leven.

Wat een dag hebben wij achter de rug zeg! Zalig wat de begeleiding hier allemaal voor ons doet! Niets, maar dan ook werkelijk niets is te veel voor hen. Machtig! We gaan ons deze tijd nog heel lang herinneren.

Morgen staat de tweede dagtocht op het menu. We kijken er nu al naar uit!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed.

VIVA LA VIDA!