Knal!Bergkamp 2018

Onze kuiten hadden nog maar net de nodige ontspanning gevonden of er stond alweer een dagtocht op het menu. Een blik door het raam liet ons alweer het allerbeste vermoeden. Ons zonnetje blijft met heel veel liefde haar zonnestralen richting het 10^de Knal!bergkamp zenden. De goesting om op te staan stijgt zienderogen.

Een kattenwasje fleurt ons helemaal op, het ontbijt blijft hier uitstekend smaken. Gezellig zo met 79 samen. Misschien moeten we dit thuis ook eens doen. Mama, papa, zou dit lukken zaterdag 28 juli?

Tochtklaar maken hebben we steeds beter onder de knie. We beginnen er zelf redelijk goed in te worden. Juist aan het smoetn moeten we nog regelmatig aan herinnerd worden.

We trekken ons op gang doorheen Visperterminen. Ondertussen heeft ons verblijfdorp zijn mooiste plekjes al prijs gegeven, maar de omgeving moeten we hoogdringend verder verkennen.

De Kapellenweg laten we deze keer links liggen. Alhoewel het eerder rechts was. We kronkelen doorheen een spervuur van allercharmanste huisjes tot ze volledig op zijn. Hier stijgt de weg enkel en alleen nog keihard. Iedereen vat het vol goede moed aan. Daar waar we de vorige tocht nog af en toe eens een geslaagde of minder geslaagde Neymarimitatie deden, bleef vandaag iedereen spontaan op de been.

Het eerste deel is een machtig mooi pad doorheen het woud. Het moet hier de laatste tijd lelijk gedaan hebben, want er liggen heel wat bomen geveld. Soms lijkt het wel alsof de Enten hier hun strijd tegen Saruman en zijn leger Uruk-hai hier hebben uitgevochten. In elk geval moet Roger hier met zijn kettingzaag gepasseerd zijn om een stukje uit elke gevallen boom te zagen en zodoende het pad weer wandelklaar te maken. Merci Roger!

Op zo’n tocht hoor je de machtigste verhalen. Soms heel erg zinnige, zelfs diepzinnige gesprekken. Maar soms ook ronduit hilarische. Zo moet ongeveer elke leerkracht van onze school de revue gepasseerd zijn. Sommigen solliciteren spontaan naar een job als journalist bij Dag Allemaal, Story of Het Laatste Nieuws. Wat er precies allemaal over wie gezegd werd, houden we uiteraard geheim. We denken dat er nu een pak stress van sommigen hun schouders valt.

De tocht brengt ons weer langs ontzettend mooie vergezichten. De ene nog mooier dan de andere. Zwitserland is een ontzettend mooi land. Ons pad kronkelt zich een weg over de bergflanken. En brengt ons steeds dichter bij onze eindbestemming Wyssi Flue. De tochtleiding zorgt voor de nodige stops, want het kwik stijgt hier vlotjes boven de 25°.

Na een stevige eindsprint bergop komen we op een weidse vlakte terecht. Een samensmelting van verschillende kleuren kruidt ons reukorgaan. Verschillende tinten van groen hebben zich hier in deze grasvlakte verzameld. Bomen omarmen Wyssi Flue al willen ze deze plek voor eeuwig en altijd van het veel te drukke toerisme beschermen. Rotsblokken liggen bezaaid doorheen het landschap net alsof er hier een serieus partijtje Kubb gespeeld werd door reuzen.

We nestelen ons met veel gezelligheid in deze vlakte. Een broodje smaakt altijd. Maar als je er zo’n tocht hebt opzitten, smaakt het nog altijd dat tikkeltje meer. Het zijn ook geen gewone broodjes die we meekrijgen op tocht. Onze koks zijn al op van 6 uur deze morgen. Dan laden ze 76 ovenbroodjes in hun oven zodat ze er kraakvers uitkomen. We kunnen kiezen uit een arsenaal aan charcuterie: gekookte ham, gerookte hesp, jonge kaas, salami, varkensgebraad. Dit wordt allemaal aangevuld door versgesneden groentjes en een kwak mayonaise. Om alles hygiënisch te houden hebben ze dag voordien al onze brooddozen met de hand afgewassen. ’t Zijn kraks onze koks.

Vlak voor we vertrekken vallen we bijna omver van verbazing. Boven op een rotsblok die zo ontsnapt kan zijn uit de leeuwenkoning, je weet wel die rots waar Simba voor het eerst aan de dierenwereld getoond wordt. Wel op zo’n soort rots eist Arno plots onze aandacht op. Hij steekt een boxje aan, gaat op zijn knieën zitten en haalt zijn beste zangskills boven. Op de tonen van ‘Dos cervesas’ vraagt hij Hanne ten huwelijk. Vol spanning wachten we op een antwoord. En tot onze grote vreugde antwoordt ze volmondig: ‘Ja’! Van een verrassing van formaat gesproken! En dit op het tiende Knal!bergkamp… De felicitaties knallen door de lucht net zoals vuurpijlen tijdens het internationaal vuurwerkfestival in onze thuisgemeente.

De terugweg begint met een ontzettend steile afdaling. Ook hier lijkt het wel alsof we op het slagveld van de Tweede Wereldoorlog staan. De ene boom na de andere ligt hier voor eeuwig te rusten op de grond. Of te wachten tot Roger met zijn kettingzaag komt. Het maakt onze tocht nog net dat tikkeltje leuker doordat we af en toe eens over een boomstam moeten klauteren.

Een stop brengt altijd vreugde met zich mee. Het is het moment waarop we ons lichaam heel even laten recupereren. Het is het moment waarop we onze uitgedroogde mond weer wat vocht schenken. Het is het moment waarop we wat proviand achter onze kiezen steken. Helaas zorgt zo’n stop ook voor het minst leuke Knal!bergkampmoment. Je moet het je maar eens voorstellen. Het is warm, ontzettend warm. Ons hoofddekstel is kletsnat van het zweet, maar dat is onze rug ook. Je rugzak doe je uit, maar als we weer moeten aanzetten en onze rugzak weer ons bezwete t-shirt raakt… Wel dat moment is verschrikkelijk aan Zwitserland.

Op het einde van de tocht voelen we plots een regendruppel op ons hoofd. Het teken waar Emmy, Hanne en Jietse al dagen op wachten. Zelden hebben we iemand zo vrolijk gezien met regen op een tocht. Spontaan halen ze alle drie hun watermeloenponcho uit. Helaas voor hen blijft het bij een handvol druppels en is het vergeefse moeite geweest. Maar ze hebben het toch nog eens kunnen showen.

Heel even hebben we de indruk dat de tochtleiding de weg kwijt is, maar eventjes later loodsen ze ons veilig en wel Visperterminen binnen. Op het einde van ons wandelpad worden we al vanop een afstand toegezwaaid door Guido en Pauline. Zij hebben gekoelde sinaasappeltjes mee. We storten ons op de lekkernij als een leeuw die na weken zonder voedsel plotseling de meest sappige zebra van zijn leven zomaar voor zich uit ziet liggen. Het smaakt ongelofelijk lekker.

Aan ons heem aangekomen wacht ons de bevrijding van het uitdoen van onze schoenen. Overheerlijk is dit. Onze voeten snakken naar adem. Ondertussen beginnen we elkaar al zo goed te kennen dat we met onze ogen toe en enkel door het naar binnen laten glippen van zweetvoetgeur kunnen herkennen wie naast ons zit. Ohja, samen op Knal!bergkamp gaan, is samen een beetje stinken. Gelukkig hebben ze hier magistrale douches. De zweetparels laten we met plezier van ons aflopen, de herinneringen laten we voor eeuwig in ons hartje huizen.

Voor het avondeten zijn we vanavond uitgenodigd bij 2 zeer notabel mensen. We zijn, net zoals een hele resem edellieden, te gast op het kasteel van koning Jozef en zijn koningin Angina. Ze zijn ontzettend boos, want Kulderzipken en Prieeltje hebben hen een poepje laten ruiken. Na heel lang aarzelen en vragen mochten ze toch met elkaar trouwen. Dit deden ze ook, maar in plaats van nu over het land te regeren, zijn ze met de noorderzon vertrokken. Geen mens die weet waar ze zitten. Daarom hebben de koning en de koningin een wedstrijd uitgeschreven. Wie wint, wordt de nieuwe koning en koningin.

Maar eerst dus eten. Het valt ons op dat het eten, een overheerlijke ovenschotel, ontzettend hard smaakt en stiekem even lekker is als het overheerlijke eten die we in ons kasteel voorgeschoteld krijgen. Het zou ons niet verwonderen moesten zij ook hier achter het fornuis staan. Dat kan niet anders, want niemand ter wereld kookt zo lekker als Marie-Jeanne & Guido.

Het spel is de max. De meisjes en jongens worden van elkaar gescheiden en moeten in een onderling duel uitmaken wie de nieuwe Kulderzipken en Prieeltje wordt. De opdrachten zijn machtig: een wereldkampioenschap ‘blad-steen-schaar’ (mochten er vrienden uit het Antwerpse meelezen… Jullie noemen dat ‘schaar-steen-papier), moesten we gerookte sprot en andere rare dingen eten, een leuke openingszin verzinnen (Pssst, mooie schoenen… Poepen?), roddelen zonder en ‘euh’ te zeggen, een stoelendans en spelen van dode vis.

Na een spannende strijd bleken JB en Clarisse de sterkste kampers. Maar een speling van het lot gaf ook nog de kans aan Menno en Pauline Verduyn. Wie in een uitgekiend hindernissenparcours de beste was, zou zich de troonopvolger van koning Jozef en koningin Angina mogen noemen. Het was een spannende strijd en uiteindelijk namen de koningin en haar man Pauline en Menno tot hun nieuwe kinderen aan.

Jullie zien het! Alweer een hele dag genieten en herinneringen smeden. We kunnen haast niet wachten tot morgen. Maar eerst nog de 10-minuten fuif en het dagboekfragment.

We genieten hier met volle teugen en zullen dit blijven doen!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

VIVA LA VIDA!