Dag 3 - Woensdag 19 juli: Een pittige tocht

Het was nog vredig stil toen Pappie Kraantje ons deze morgen uit ons bed joeg. We lagen nog volop in dromenland en werden abrupt uit onze dromen gerukt. Slapen in dit heem is geen evidentie. Het is er snikheet, maar de ijzeren stapelbedden kraken en piepen dat het niet normaal is. Telkens er zich iemand omdraait in zijn of haar slaap is het precies alsof de Derde Wereldoorlog aan het uitbreken is. We durven ons haast niet meer te verroeren eenmaal ons hoofd ons kussen geraakt heeft.

Het opstaan gaat vlotjes. Gedreven door het lekkere ontbijt maken we ons in een wup en tel klaar. Samen ontbijten is supergezellig. Vandaag is het ook een speciale dag voor Zsofia en Eliza. Zij worden vandaag 14 jaar. Verjaren op Knal!bergkamp is altijd ietsje leuker dan gewoon in het jaar. We zingen en jubelen hen toe!

Vandaag staat de eerste bergtocht op het programma. Met de inlooptocht nog in gedachten, maken we ons op voor een zware, maar leuke tocht. Maar eerst onze lunchbox klaarmaken. We krijgen allemaal een ovenvers broodje die we naar hartenlust kunnen beleggen met kaas of hesp en versgesneden tomaatjes, ontschilde komkommers, geraspte wortelen en geplukte sla. We overgieten dit alles met een verfrissende mayonaise. Dit alles gaat in onze brooddoos. We vullen aan met een banaan, een appel en 2 koekjes. We vullen onze drankpul en kopen een flesje frisse frisdrank.

Daarna mogen we naar onze kamer om ons tochtklaar te maken. Onze kampleiding vertelde duidelijk wat er allemaal in onze rugzak mee moest: lunchpakket, drankjes, zonnecrème, centjes, een regenjas. Vooral dat laatste zal later in ons verslag nog een bepalende rol spelen. We trokken onze bergkousen op en deden onze bergschoenen aan. Ze voelden meteen goed aan. We zouden ze vandaag goed kunnen gebruiken.

Daar waar we gisteren nog omwegen à volonté maakten om Veysonnaz te bereiken, hadden we vandaag meteen het juiste pad beet. We klommen dat het een lieve lust was en stonden in een mum van tijd aan het begin van de kabelbaan. Helaas besloten we om vandaag de kabelbaan links te laten liggen en de klim te voet te doen.

De eerste meters van onze tocht bepaalden meteen de sfeer van hoe deze tocht zou verlopen. In plaats van de weg over de bergflank te laten kronkelen, beslisten ze hier in Veysonnaz om de weg zo snel mogelijk naar de top te laten leiden.

De zon stond hoog en straalde zijn warmte over ons dal uit. De hemel kleurde mooi blauw en werd slechts hier en daar onderbroken met een witte speldenprik die een eenzame wolk moest voorstellen. De warmte maakte het stijgen er niet makkelijker op. Gelukkig stegen we het eerste stuk van de tocht door het boos, zodat we toch af en toe eens konden genieten van wat schaduw.

We zaten al redelijk op ons tandvlees toen bleek dat het zwaarste gedeelte van de tocht nog moest komen. We dronken een stevige slok en aten onze banaan op om wat extra krachten op te doen. Het was een muur die we moesten beklimmen. Maar eentje om U tegen te zeggen. Eentje waarbij de Muur van Geraardsbergen zich eerder als een joggingspad voordoet.

We genoten van het uitzicht, van het klimmen, van de mooie fauna en flora, van de gesprekken, van het samen op kamp zijn. Maar we voelden het ferm in onze kuiten. Omstreeks 12u30 bereikten we onze picknickplaats. Een idyllisch plekje in de bergen waar we ons lunchpakket konden binnenspelen. Zon, vriendschap en een mooi uitzicht. Meer moet dat niet zijn.

We vervolgden onze tocht. We moesten nog zo’n 20 minuutjes klimmen en dan bereikten we ons einddoel voor deze dag: Restaurant Mont Rouge. Het geld dat we deze morgen in onze zak gestoken hadden, begon opeens heel erg zwaar te jeuken in onze achterzak. We moesten vandaag geld uitgeven. De arme man van het restaurantje begon spontaan in zijn haren te krabben toen hij zoveel volk zag. De kampleiding kreeg medelijden met de man en besloot om hem een handje te helpen. Op den duur kenden zij de prijzen van de ijsjes en drankjes beter dan hem zelf. Het deed deugd om iets fris te drinken. We genoten met volle teugen.

We zetten vol goede moed de afdaling in. We voelden in ons lichaam plots spieren die we nog nooit gevoeld hebben. Een afdaling leuker maken, kan je door te zingen. De hele Vlaamse jeugdbewegingshits passeerden de revue. Van ‘De boom staat op de bergen’ over ‘aan de oevers van de Dijle’ tot ‘Het is een nacht’. We waren zodanig hard aan het zingen dat we de dreigende onweerswolken amper zagen aankomen. Maar plots was het koekenbak. De hemelsluizen braken open. We haalden onze regenjas uit. Althans diegene die vanmorgen goed geluisterd hadden. Helaas waren er ook een aantal van ons die erin geslaagd waren om geen regenjas mee te hebben. Dan maar de regen trotseren. Uiteindelijk zijn we geen mietjes.

De tochtleiders beslisten om rekening te houden met de weersomstandigheden en besloten om de bospaden te mijden. Veiligheid boven alles op ons Knal!bergkamp. Na een uurtje extra dalen bereikten we allemaal veilig en wel ons heem. Ondertussen hadden de onweerswolken alweer plaatsgemaakt voor een lekker zonnetje. Onze natte kleren droogden razendsnel. Toen we aan ons heem kwamen, hadden onze koks voor een verrassing gezorgd. Onze jarige tweeling had voor een lekkere traktatie gezorgd. Pannenkoeken uit het vuistje. Heerlijk na zo’n zware tocht. De kampleiding sprak van een van de zwaarste tochten uit de Knal!bergkampgeschiedenis. Blij dat we erbij waren.

De douche was heerlijk. Na het douchen mochten we bij de kampleiding langskomen om onze bestelde postkaartjes af te halen. We gingen meteen aan het werk en penden al onze verhalen op onze kaartjes. Wist je trouwens dat we niet allemaal het verschil kennen tussen een brief en een postkaartje? De kampleiding heeft dit echt met poten en oren moeten uitleggen aan sommigen onder ons.

Het avondeten kan niet typischer kamp zijn als deze avond. WAP! Worst-appelmoes-patatjes. We aten onze buikjes rond. Na zo’n tocht smaakt het eten van onze vijfsterrenkokjes nog duizend keer lekkerder.

Bij het avondspel kregen we het gezelschap van heel wat bekende mensen. Samson, Gert en hun vrienden. Blijkbaar hadden ze mensen van Veysonnaz naar hun dorp gehaald en mochten zij een tweetal weken in Veysonnaz komen logeren. Speciaal om de mensen te bedanken had Frieda Kroket typische Belgische frietjes gemaakt. De helft van de bevolking lag door deze veel te vettige frieten in hun bed met krampen en Durchfall. Daardoor waren er revaliserende jeugdbendes aan het werk. Ze zouden het deze avond tegen elkaar opnemen in een fameuze battle…

Elk team kreeg twee brandende tuinkaarsen en moest die zo snel mogelijk gedoofd krijgen. Dit kon door in het winkeltje van Frieda materiaal zoals waterpistooltjes, spuitjes, water te kopen. Door in de clinch te gaan met elkaar of opdrachten uit te voeren voor Van Leemhuyzen, mevrouw Janine, Alberto of nog een andere personage. Uiteindelijk was het de groep van Octaaf De Bolle die het pleidooi in hun voordeel beslechtte.

De avond was alweer langgevallen over onze vallei toen we in onze tuin verzamelden voor het dagboekfragment. Altijd een leuke afsluiter van een hele drukke, maar leuke dag. Morgen blijven we aan het heem en zullen we nog meer knettergekke spelletjes spelen. We kijken er nu al naar uit.

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

Viva la vida!