Foto's

Beste Knal!begkampers!

Via deze weg willen we jullie nog eens zotzalig bedanken voor de machtige tijd in Visperterminen! Hieronder vind je de foto's terug van het voorbije Knal!bergkamp. Koester elk moment!

Het gaat jullie ontzettend goed!

VIVA LA VIDA!

Pauline & Thomas

Deel 1

Deel 2

Deel 3

Deel 4

Deel 5

Deel 6

Deel 7

Deel 8

Deel 9

Deel 10

Deel 11

Deel 12

Deel 13

Deel 14

Deel 15

Deel 16

Deel 17

Deel 18

Deel 19

Deel 20

Deel 21

Deel 22

Deel 23

Deel 24

Deel 25

Deel 26

Fotoavond

Op zondag 30 september sluiten we Knal!bergkamp definitief af met de fotoavond. We toneneen leuke selectie van de genomen foto's tijdens het 10de Knal!bergkamp. Na de fotoavond zullen jullie alle foto's gratis kunnen donwloaden via deze blogspot. We beginnen stipt om 19u30 in de schouwburg van Scharpoord. Na de voorstelling kunnen we gerust nog wat napraten in Café Cultuur!

Aankomst Knokke

Door het drukke verkeer zullen we slechts rond 8u30/9u aankomen in Knokke, alles verloopt veilig.

VIVA LA VIDA

Dag 10: Woensdag 25 juli - Wat een heerlijk afscheid van een fantastische periode!

Het is zo ver. Voor de allerlaatste keer neem ik plaats achter mijn laptop om ons dagboekfragment te schrijven. Ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan en slechts af en toe een heel klein beetje overdreven met de loop der dingen. De reacties hebben altijd deugd gedaan. Jullie waren een fantastisch publiek om voor te schrijven. Bedankt om het te lezen.

Momenteel is het in onze eetzaal 53°. Een zweetgeur walmt door de zaal. We staan te springen en te zingen en te dansen op de beats die dj’s Arno en Giles voor ons door de boxen jagen. Net iets te luid, zodat Visperterminen weet dat het onze laatste avond is… Visperterminen… Dit dorpje waar we voor januari nog nooit of te nimmer van gehoord hadden, heeft nu een ontzettend mooie en warme plaats in ons hart veroverd.

Maar we dwalen af. Laten we beginnen met het begin. Onze laatste volledige dag op Zwitserse bodem. We vinden het een rare gedachte om te denken aan terug naar huis te keren, zeker na zo’n zotzalige periode hier…

Viva la vida weergalmde door ons heem. Wat een song. Voor eeuwig en altijd verbonden aan dit Knal!bergkamp. Wist je trouwens dat vijf jaar geleden tijdens het vijfde Knal!bergkamp, geheel toevallig ook in Visperterminen, het kampliedje toen ook Viva la vida was? Om maar te zeggen hoe waardevol dit liedje voor de Knal!familie is.

We namen plaats aan tafel voor het uitgebreide ontbijt. Het was nog relatief vroeg hier diep in het hart van Wallis. We moesten een tocht inhalen die uitgesteld was, weet je nog? Ontbijten hier blijft overheerlijk. Wat zal het raar zijn om overmorgen in bijna volstrekte stilte ons ontbijt naar binnen te werken. Zonder vrienden, zonder uitzicht, zonder Viva la vida, zonder Visperterminen…

Ons tochtklaar maken is ondertussen een eitje geworden. We doen het zonder enige aarzeling. Iedereen is tochtklaar nog voor het kampliedje speelt. Ons lunchpakket zit knabbelklaar in onze brooddoos, ons water drinkklaar in onze waterfles, onze kuiten wandelklaar in onze bergschoenen, onze zonnecrème smoetklaar in onze rugzak, onze zonnebril en hoofddeksel beschermklaar op ons voorhoofd, onze chacha sneukelklaar in ons voorzakje, onze glimlach schitterklaar op ons gezicht. We zijn er helemaal klaar voor. Klaar om geschiedenis te schrijven. Want er kunnen maar 66 gasten en 10 begeleiders zeggen dat ze er bij waren op die allerlaatste Knal!bergkamptocht ooit. De 39^ste uit de geschiedenis, want we hebben er ooit een jaartje slechts 3 kunnen doen.

De tocht begint heel aangenaam. We nemen de kabelbaan richting Giw. Giw… Daar zijn we ooit naar toe gewandeld. Amai, wat lijkt dat al lang geleden. Het is een heerlijk wandelweertje. De zon strooit andermaal al haar mooiste zonnestralen over ons dal waardoor we een schitterend schouwspel krijgen van blinkende sneeuw en gletsjers die zich proberen te onderscheiden in een grijze rotsmassa. Ondanks dat de zon het beste van haarzelf geeft, is het niet overwarm. Geen 33° zoals bij jullie maar een fris briesje die ons voldoende afkoelt en voor een ideaal wandelweertje zorgt. Alsof de goden ons willen belonen voor al onze inspanningen.

Eén van de regels van ons Knal!bergkamp is dat we met z’n allen naar de top gaan en terug. We laten niemand achter. We zijn dan ook ontzettend fier op het doorzettingsvermogen van iedereen, maar in het bijzonder van Fien. Ze heeft het niet altijd even gemakkelijk gehad, maar heeft nooit opgegeven. Heel erg mooi ook om te zien hoe ze door de andere kampers gemotiveerd werd om alle vier de tochten uit te lopen.

Het eerste deel van de tocht is voor ons geen onbekend terrein. We vatten dezelfde berghelling aan als toen we naar Gibedumsee gingen. De afslag naar het meertje laten we letterlijk links liggen en we volgen de beklimming richting de schapenstal. Daar stopt het pad met stijgen en neemt het een aangenaam wandelniveau aan. Lichtjes stijgen, lichtjes dalen met hier en daar uitgespreid een rotsblok om het ons toch enigszins moeilijk te maken. We maken er ons niet druk in. We vertellen en blijven vertellen. We zijn één groep geworden. Geen jongens en meisjes. Geen eerstejaars en tweedejaars. Geen 1a en 2c en 1g en 2^e, maar een groep die voor elkaar door het vuur zou gaan. Hier op deze twaalfdaagse reis hebben we vrienden voor het leven gemaakt. Soms zelfs mensen leren kennen waarmee we al 2 jaar of meer in klas zitten en waarvan we dachten dat ze eerder saai of seuterig waren, maar eigenlijk gigantisch meevallen.

Het uitzicht is weer van fenomenaal niveau. We wandelen van het ene postkaartje in het andere schilderij. Een aaneenschakeling van reuzen van bergen die zich tot diep in de helderblauwe lucht uitstrekken. Hier en daar beschilderd met een toefje sneeuw op een gekriskras aan groentinten. Bloemen van allerlei slag en kleur geven het imposante geheel een extra toets. De wolken sluieren zich als confettistrookjes rond je wijnglas op een of ander trouwfeest. Rotsformaties werden onderbroken door helderbergwater die kletterend die leegte van de natuur indook om opgevangen te worden in kleine beekjes die het kolkende water naar andere oorden vervoerde. Mocht je er een kadertje rondslaan, dan kon je het zo hangen in één of ander drukbezocht museum in Brussel of Amsterdam waar het als pronkstuk van de collectie kon dienen.

Na een uurtje of twee stappen begonnen onze magen te knorren. De kampleiding besloot om onze tocht even te onderbreken en onze lunch aan te vatten. Wat smaakt dit toch met zo’n ongelofelijk uitzicht. We genieten. Van onze lunch, van de vriendschap, van het uitzicht, van het samenzijn.

Na de lunch is het nog een half uurtje serieus klimmen. En dan komt hij eindelijk in zicht: de Blausee. Een meertje waar in het midden 2 donkerblauwe ronden te zien zijn. Dit komt omdat de watertoevoer vanuit het midden gebeurt. Denken we. Het is er verrassend koud. We staan ook op 2550 meter en de wolken proberen de zon te verstoppen. Dit lukt hen ook gedeeltelijk, maar slechts voor een korte periode. We gooien spontaan steentjes in het water. Eerst nog van de kleine onschuldige waarmee David Goliath tegen dek gooide. Onze uitdaging bestond erin om steeds grotere stenen in het water te gooien. Toen we een rotsblok met 10 moesten dragen om hem in het water te laten plonzen kregen we het deksel op onze neus. Een grote plons dat wel, maar niet ver genoeg waardoor het massaal opspattende water onze broek in verkoeling zette. Loontje komt om zijn boontje… (en daarmee bedoelen we niet Michele)…

De terugweg gebeurt langs hetzelfde pad. Soms gaat dat zo in de bergen. Is er maar één pad heen en dezelfde terug. We malen er niet om. We halen spontaan herinneringen op aan het tiende Knal!bergkamp. Aan de lange busreis, aan de overheerlijke kroketjes, aan het huwelijksaanzoek, aan de zware eerste tocht, aan de vele rekkertjes die we naar ons hoofd kregen tijdens het rekkertjesspel, aan de vele toffe babbels, aan de mooie uitzichten, aan de traktatie van de snoepjestaart… Heel wat mooie herinneringen die voor eeuwig en altijd in ons hartje zitten.

Omstreeks 17 uur is het zo ver. Dan zit de allerlaatste Knal!bergkamptocht er op. Maar het was een hele mooie. Wel een van de mooiste uit die tienjarige geschiedenis. We hebben genoten. Als kers op de taart staan onze kokjes met frigogekoelde appelsientjes aan de kabelbaan. We laten het niet aan ons hart komen en smikkelen en smullen van deze lekkernij.

We springen voor de laatste keer in de douches en laten ons zweet afspoelen. Wat zullen we ze missen. Wat waren ze heerlijk. Als je trouwens het venstertje openzet, kon je douchen met een fenomenaal uitzicht op het dal. Er staan trouwens een hele keuze aan verlorengelopen douchegels aan onze douches. We denken dat we hier meer merken staan hebben dan in de plaatselijke Volg, het supermarktje in Visperterminen.

Na het douchen is het tijd om onze valiezen te maken. Altijd een heel erg zwaar werk. Daar waar thuis er alles precies in paste, krijgen we het er hier langs geen kanten ingepropt. We vinden ook steeds kledingstukken die we vergeten waren. Na heel wat duw- en trekwerk slagen we er uiteindelijk toch in om die verdomde rits toe te ritsen. Lieve mama en papa, we willen ons nu al excuseren voor het feit dat we niet alle sokken en onderbroeken terug meebrengen naar huis. En ook sorry voor het feit dat we kledingstukken van onze vrienden meehebben in onze valies.

We worden verwacht op het terras voor de aperitief. We klinken met z’n allen op het tiende Knal!bergkamp. Dan worden we verrast door koning Albert en koning Filip. Zij komen voor een bezoekje brengen op het allerlaatste Knal!bergkamp. De begeleiding wordt één voor één bedankt. Voor hun inzet, hun creativiteit en hun luisterend oor. Ze zijn de max. Ook onze kokjes worden in de bloemetjes gezet. Zij zijn het uitroepteken in het Knal!bergkamp. Wat een kokjes hebben wij. Overheerlijk zijn. Zotzalig! Tenslotte wordt ook de kampleiding van een dankwoordje voorzien. We zijn fier op hen. Daarna wacht de verrassing van hun leven voor Pauline en Thomas. We hebben stiekem een Nederlandstalige Knal!bergkampversie gemaakt van Viva la vida. Ze zijn ontroerd dat zien we. Hun traantjes kunnen ze nog net onderdrukken. Het geeft perfect weer hoe machtig dit laatste Knal!bergkamp wel was.

Daarna is het etenstijd. We dachten echt dat we al alles gehad hebben. Maar nu vallen onze ogen echt wel uit hun oogkassen. Voor het heem staat de grote paellapan van Marie-Jeanne en Guido klaar. Tijd voor versgemaakte paella. Geef toe, waar ter wereld krijgen kampers dit lekkernij te eten. En het is geen paella zoals je in de supermarkt koopt hoor. Geen kilo rijst met hier en daar een stukje vlees of vis… Nee hier een stevige paella met kippenbilletjes, stukjes kip, inktvis, scampi, chorizo, rijst, erwtjes, gamba’s, uien, paprika’s, geheime kruiden en heel veel liefde. Dit is officieel het lekkerste wat we ooit gegeten hebben. Een hele dikke merci aan onze kokjes.

Daarna maken we ons fuifklaar. Wat zijn we op zo’n moment al volwassen. Als volleerde pubers staan we voor de spiegel. Haartjes gellen, puistjes uitduwen, oogjes mascararen, neusharen uittrekken, ritsen ritsen, riemen aantrekken, oksel deodoranten, lippen stiften, teennagels lakken, lichaam parfumen, wenkbrauwen kammen, bloesjes knopen, jurken dichtritsen, colletjes plooien, schoenen nestelen, adem controleren, vlechtjes rekkeren, dassen aanknopen. We twijfelen wel 16 keer over hetzelfde kleedje. Is ons gat hierin echt niet te dik? En zouden we die staart wel of niet in ons haar doen. Passen die schoenen wel onder mijn broek? En heb ik mijn hemd niet verkeerd dichtgeknoopt? We checken onszelf en laten ons checken. Maar iedereen ziet er piekfijn uit. Klaar voor de apotheose van ons tiende Knal!bergkamp. De fuif.

De fuif is nog steeds in volle glorie aan de gang. Dj Arnaud geeft momenteel het beste van zichzelf. Arne is jarig. Daarvoor moet gezongen worden. We kwelen het uit. Arne trakteert op chips. Zo laat nog op de avond? Moet voor een keer kunnen. Nog een kwartiertje en dan gaat de stekker er uit. Dan zijn we uitgezongen en uitgedanst. Of toch nog niet. Er is nog de laatste editie van de 10-minutenfuif. We staan terecht op onze strepen.

Om de avond af te ronden, luisteren we nog naar de blogspot. De allerlaatste ooit. Daarna gaan we slapen. Voor de laatste keer in Visperterminen. Wat hadden we het hier naar onze zin!

Dat vond de kampleiding ook. We kregen een briefje mee die we met jullie moeten delen.

Eerst en vooral willen Pauline en Thomas ons bedanken. Want we zijn zotzalige pubers die de wereld volop aan het verkennen zijn. We doen dit met vallen en opstaan, met onze mindere punten, maar vooral met onze gekke eigen manier van naar het leven te kijken. Stuk voor stuk schatten van kampers die zich volledig gegeven hebben en die van dit tiende Knal!bergkamp een feesteditie gemaakt hebben om U tegen te zeggen.

Ze willen ook onze ouders bedanken. Voor het vertrouwen in Knal!vzw en om ons de kans gaven om deze unieke reis mee te maken. Bedankt lieve mama. Bedankt lieve papa. Ondanks het feit dat we het gênant vinden, zullen we jullie morgen bij het begroeten een dikke knuffel en een dikke zoen geven. Jullie zijn de max.

Ook de koks willen Pauline en Thomas hartelijk bedanken. Bedankt Tonia voor de nuttige wenken en je oprechte interesse in ons. Bedankt Jos om direct mee te draaien in het geheel en je helemaal weg te cijferen. Bedankt Marie-Jeanne voor je vele woordjes van steun en je schouderklopjes. Om je mama van ons kamp te zijn. Bedankt Guido voor je bergen werk dat je hier hebt verzet. Voor je glimlach die altijd op je gezicht staat te lezen. En dit allemaal in een ongelofelijk sfeervol vriendschap en gezelligheid.

De begeleiding komt uiteraard ook aan de beurt. Wat zij hier gedaan hebben voor ons is niet normaal. Petje af! Bedankt Elien voor je warme vriendschap, om er te zijn voor ons op elk uur van de dag. Voor de vele pijntjes die je verzorgd hebt. Je bent een crème van een begeleidster! Bedankt Arno voor al het werk dat je zomaar doet. Om de vele uren voorbereiding. Omdat geen enkele taak te min is voor je. Bedankt Hanne voor je luisterend oor, voor je springlevendigheid. Voor je tips en raad. Bedankt Giles voor je brede glimlach, je stevige knuffels en je ogen om in te verdrinken. Bedankt Emmy om de tochten te helpen uitstippelen, om iedereen altijd en overal aan te moedigen, voor je vrolijkheid. Bedankt Jietse voor je humor, om ons door moeilijke momenten heen te sleuren, voor de duizend creatieve ideeën die nog in jouw hoofd zitten. Bedankt Febe voor het werk die je ziet en doet, voor de duizenden foto’s die een mooie herinnering zullen zijn, voor je nooit aflatende glimlach. Bedankt Jens voor de vele mopjes, voor je enthousiasme, voor je machtige aanmoedigingen. We hadden een topteam dit jaar. Eentje uit de duizend. We hebben niet genoeg woorden om jullie te bedanken, maar hebben het toch geprobeerd.

Tenslotte houdt Thomas eraan om ook Pauline uitgebreid in de bloemetjes te zetten. Bedankt Pauline om zijn rechter-, maar ook zijn linkerhand te zijn, om zijn geheugenkaart te zijn en om zoveel tijd in Knal!vzw te pompen. Bedankt voor de vele uren van vergaderen en voorbereiden. Voor de discussies en voor de creatieve ideeën. Voor het lamineren en de boodschappen. Maar vooral om met hem te kunnen en willen samenwerken, voor je geduld en je Knal!gevoel. Voor je warme vriendschap en steun. Je bent de allerbeste.

Na 10 jaar Knal!bergkamp valt het doek nu over het naar Zwitserland komen. Het waren 10 onvergetelijke jaren. 10 jaren met alleen maar goede herinneringen. 10 jaar met een gouden randje.

Wij gaan morgen na de opkuis van het heem nog naar het meer van Genève. Het allermooiste plekje ter wereld. Een mooiere plek om een Knal!bergkamp af te sluiten bestaat niet!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

VIVA LA VIDA

Dag 9: 25 juli - Alles geven op het zonovergoten tiende Knal!bergkamp

Het was de stem van Chris Martin die onze deze morgen uit een diepe slaap wekte. Heel even wisten we niet waar we waren. Dat we thuis in ons eigen bed lagen en dat het Knal!bergkamp louter nog een herinnering was. Maar luttele seconden later beseften we dat we weldegelijk nog steeds in Zwitserland vertoefden. Heerlijk!

Het ontbijt blijft maar heerlijk smaken. Niet alleen voor de smaak, maar zeker en vast ook voor de vriendschap die we hier mogen ervaren. Het samenhorigheidsgevoel, de gezelligheid, de sfeer. Niet toevallig is het het motto van Knal! Proef van sfeer! We zouden hier nog lang willen blijven, maar genieten van elke seconde hier in Visperterminen.

In de voormiddag reizen we door de wonderlijke 10 Knal!bergkampjaren. We krijgen 2 uur de tijd om 10 opdrachten tot een goed einde te brengen. Zo moeten we in het dorp 53 foto’s zoeken. 48 van hen zijn ooit mee geweest op een Knal!bergkamp en 5 foto’s niet. Wij moeten raden wie. Daarnaast moesten we elk het wapenschild van de dorpjes waar Knal! ooit zijn tenten opsloeg op ons lichaam schminken, 30 memorabele foto’s hernemen, 33 kilometer wandelen samen, 3 van ons moesten de hele tijd aan het dansen zijn en we moesten 10 verhalen beoordelen op waar of niet waar.

We deden ons uiterste best, maar de warmte en de net iets te krap ingeschatte tijd speelden ons parten. Uiteindelijk konden we 7 van de 10 opdrachten tot een goed einde brengen.

Middageten. Hiernaar kijken we altijd uit. En we werden weer verwend. Een groentesoepje, groenselsoepe zoals we dit in ons dialect zeggen. Daarna krijgen we gegratineerde bloemkool, gestoofd witloof, versgemaakte pureepatatjes en… Zwitserse tongetjes. Je leest het goed. We voelen jullie mond openvallen van verbazing. Maar het is de volle waarheid. Het smaakt ons enorm. Thuis eten we amper vis, maar hier krijgen we er maar niet genoeg van.

In de namiddag speelden we het standenspel. We zijn verdeeld in koppels en proberen ons op te werken of staande te houden in de verschillende standen. Als je pech had, was je een clochard. Had je geluk was je van adel. Daartussen had je dan nog de burgerij en de landbouwers.

Onze begeleiding zat verspreid in Visperterminen. Eenmaal we hen gevonden hebben, kregen we een opdracht voorgeschoteld. Voor elke stand aangepaste opdrachten. Die waren heel gevarieerd. Waar blijven ze het toch allemaal halen… Zo moesten we een tandenstoker zoeken in bloem, met 2 een tractor nabootsen, de schoenen poetsen van de adel, een bedellied maken, zonnebloempitjes planten, en nog veel meer. Nadat we de opdracht tot een goed einde hadden gebracht, was er nog een addertje onder het gras. We moesten een muntstuk opgooien en vooraf beslissen of het kop of munt zou worden. Hadden we het juist dan kregen we geld om ons op te werken in de maatschappij. Was het fout, dan was onze opdracht alsnog niet geslaagd.

In welke categorie je eindigde bepaalde voor een klein deeltje het vervolg van onze dag. De adel mocht uitgebreid douchen met warm water, muziek en een drankje. De burgerij kreeg warm water en veel tijd. De landbouwers konden kort douchen. De clochards daarentegen kregen buiten de tuinslang om zich te wassen. We hoeven je niet te vertellen dat het het gezelligst was buiten.

Ook voor het eten, zagen we duidelijke verschillen. We kregen allemaal overheerlijke pita. De adel zat aan een rijkelijk versierde tafel en werden bediend door butler Jens. De burgerij mocht aan de tafel zitten waar ze altijd aan zitten. De landbouwers kregen enkel een tafel en de clochards moesten op de grond eten.

Dan was het tijd voor het allerlaatste spel uit de Knal!bergkampgeschiedenis. Het werd de quiz ziuq. Een spervuur van vragen werd op ons afgevuurd. Creatieve rondes over muziek, wist-je-datjes; de-meneer-De-Bree-ronde, een proefronde en zoveel meer. We pijnigden onze hersenen en hadden vaak ‘aha’-momenten. Uiteindelijk versloeg het team ‘Kirsten en co’ ‘la cuisine de Visperterminen’ met één schammel puntje.

De 10-minutenfuif brengt veel nostalgie naar boven. Vooral bij de begeleiding. De ene eurosong for kidshit na de andere verloren ketnetserielied passeert de revue. We gaan aardig mee met onze begeleiders. Waar ze hun enthousiasme vandaan halen, blijft een groot raadsel, maar ze doen het wel! Dikke merci!

Vandaag zaten we er eindelijk ook eens iets vroeger in. Dat doet deugd. Lange dagen hier. Maar ohzo heerlijk. We genieten echt van elke seconde. Het gaat hier ook veel te snel. De kampleiding begint al te praten over valiezen maken. Maar dat willen we nog niet. Helemaal nog niet. Eerst nog genieten van een laatste tocht. De allerlaatste in de Knal!bergkampgeschiedenis. We kijken er nu al naar uit.

Tijdens het vlagjesmoment werden Pauline en Thomas door heel wat oudgedienden, zowel begeleiders als ex-bergkampers, in de bloemetjes gezet. Mooie woorden. Woorden die deugd doen aant ertje! Met veel plezier ook gedaan allemaal! Proef van sfeer, weet je nog!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

VIVA LA VIDA!

Dag 8: Maandag 23 juli - Chillen in een wondermooie omgeving

Vandaag stond de brunch dus op het menu. Dit wil zeggen dat we zelf mochten beslissen wanneer we kwamen ontbijten. Alleen moesten we dit doen tussen 9 uur en 11 uur. De jongens van het eerste verdiep waren in elk geval ruim op tijd wakker, want vanaf half negen leek het wel alsof er een kudde olifanten was vrijgelaten op de eerste verdieping van ons Haus Tärbinu.

Op klokslag, en dat zijn we dankzij onze klokkentoren heel zeker, 9 uur stond Emile beneden aan het restaurant van Joop en Jaap. Twee knotsgekke Nederlanders die jaren geleden beslisten om jaren geleden een hotel te openen in Visperterminen. Niet veel later werd Emile vergezeld door nog een heel arsenaal aan jongens. Het viel op dat vooral de jongens de vroege shift voor hun rekening namen.

Onze brunch was gigantisch. Konden we ook denken met zo’n schitterende kokjes. Joop en Jaap verwelkomden ons bij het binnenkomen en boden ons een glaasje jus d’orange aan. Overheerlijk. Pas toen zagen we wat voor een uitgebreid buffet we voorgeschoteld kregen. We kennen maar weinig hotels waar er zo’n aanbod is. We kregen kraakverse broodjes uit de oven die we konden beleggen met gekookte ham, gerookte ham, jonge kaas, smeerkaas, salami, hespenworst, choco, confituur, speculoos of zelfgemaakte tonijnsalade. Guido kookte voor ons zijn overheerlijke en zijn specialiteit. Eierkoeken. Niet zo’n taaie gevallen die je in een plastic zak in de supermarkt kan kopen, maar overheerlijk verse gemaakte. Jos ontfermde zich over omelet met spek. Daarnaast stonden er ook nog eens 3 verschillende soorten yoghurt uitgestald en konden we kiezen uit een ruim assortiment aan cornflakes. Om het helemaal af te maken hadden onze koks ook een reuzekom aan versgemaakte fruitsalade voorzien.

De zaal is ook anders geschikt dan normaal. Het ziet er ook heel erg gezellig uit met de Zwitserse vlagjes en versiering. Niet normaal onze koks. Nergens, maar dan ook nergens ter wereld. Dank jullie wel!

Het was een komen en gaan. Na de jongens kwamen de meisjes. Gelijk wanneer we kwamen, er was een constante. We genoten. Van het lekkere eten. Van de vriendschap. Van het gezelschap. Van het mooie weer. Van het fenomenale uitzicht. Van het tiende Knal!bergkamp. Omstreeks 10u15 was iedereen al geweest, behalve… de begeleiding. Nu verstaan we hen volledig en hebben ze groot gelijk dat ze ervan profiteren om eens een uur of 2 langer in hun bed te blijven. Ze doen al genoeg voor ons. Omstreeks 10u30 daalden zij ook neer in de eetzaal en lieten zich met de nodige bravoure hun brunch smaken. Bedankt aan Thomas en Arno om de brunch zo goed te verzorgen samen met de kokjes!

Om 12u15 werden we verwacht aan de bushalte boven. Die zou ons naar Brig brengen. Even was er paniek omdat er maar 1 bus klaarstond, maar even later was nummer 2 daar al. Zo’n bustrip leent zich ideaal om toch nog een klein beetje bij te tukken. Druk hoor zo’n Knal!bergkamp… De twee vriendelijk buschauffeurs dropten ons aan het station van Brig. We werden overvallen door de warmte. Hier beneden is het makkelijk nog 5° warmer dan boven in Visperterminen.

De kampleidster loodste ons samen met Elien naar zwembad Geschina. Daarvoor liepen we door de winkelstraat. We konden het toch niet laten om al de winkels te spotten die voor ons belangrijk zouden zijn. In ons hoofd maakten we al een volgorde. Maar eerst gingen we heerlijk plonzen in het openlucht zwembad. Een ontzettend mooi zwembad. De omgeving doet veel. Geef toe, hoe mooi kan het zijn om te zwemmen in een zwembad omringd door bergen. We genieten. Het frisse water verkoelt ons. De glijbaan triggert ons. Maar niet alleen ons. Ook de begeleiding is steevast te vinden op de blauwe afschuif. De traditionele foto’s horen daar uiteraard bij.

Ook de 3.8 meter springplank lijkt ons een uitdaging. Sommigen onder ons springen ervan als ze op de laagste trede van de trappen naar het belfort in Brugge staan. Voor weer anderen slaat de schrik dan weer om het hart wanneer ze het hoogteverschil van boven zien. Gelukkig krijgen we geen toestanden zoals mister Bean wel had in het bekende filmpje.

De pingpongtafel is ook in trek en we slaan naar hartenlust een balletje naar elkaar. Ook het volleybalterrein is ons ding. Dit hele zwemparadijs wordt omgeven door een prachtige ligweide. Gras zo groen als gras. We nestelen ons op onze badhanddoek en laten ons mooi bruin bakken zodat de mensen aan het thuisfront jaloers vragen naar waar we op reis geweest zijn om toch zo bruin te zijn. Naast zonnebaden van de bovenste plank is het ook een spel geworden om de mensen op de ligweide te spotten. Liefst die van het andere geslacht en liefst nog eens heel erg knap ook. We lopen zo opvallend onopvallend mogelijk voorbij om toch maar een glimp van die stoere bink of blitse meid op te vangen. Helaas was het magertjes dit jaar.

Dan concentreerden we ons maar op misschien wel de alleraanlokkelijkste mogelijkheid van dit zwembad. Er was een winkeltje. We hadden het al vlug in de mot. Ons geld begon spontaan te kriebelen in onze portefeuille. We konden haast niet wachten om aan te vallen. Ze hadden snoep, en cola en frietjes en nog meer snoep en fanta en hamburgers en lolly’s en ijsjes. We werden bijna knettergek van de mogelijkheden. We zijn er dan ook van overtuigd dat de kassa lekker gerinkeld zal hebben in Schwimmbad Geschina.

Na deze stevige plons was het tijd om Brig onveilig te maken. De kampleiding had ons wel verwittigd dat we de laatste dag nog naar Montreux zouden gaan en dat er daar veel meer te shoppen valt dan hier. Toch zouden we en moesten we hier iets kopen.

Brig is op zich niet zo heel erg groot. Je hebt er één souvenirwinkeltje, een stuk of 5 kledingwinkels, een ijsjeszaak en enkele cafeetjes met terrasjes. Maar wat nog veel belangrijker was het feit dat er en supermarkt was. Onze voorraad snoep en chips die we van thuis meegebracht hadden, was er inmiddels volledig doorgeraakt. Hoogtijd dus om onze proviand weer aan te vullen met al dat lekkers. Daarnaast was het ook opvallend dat de Nikesokken in trek waren.

De bus stond al op ons te wachten toen we om 17u15 verzamelden. We waren er allemaal ruim op tijd. Op ons kan je rekenen. Als we afspraken maken dan houden we er ons aan. Meestal toch…

In ons heem aangekomen staan onze kokjes alweer achter dampende potten. Wat een kookploeg. Daarnet nog in Brig gespot en nu alweer vollebak aan het draaien. Je moet het hen maar nadoen. Vandaag op het menu. Heerlijke tomatenwortelsoep en daarna gyros met rijst. Onze buikjes aten we alweer rond.

’s Avonds toverde de begeleiding ons heem om naar een duister en angstaanjagend huis. Het was tijd voor het rekkertjesspel. Het rekkertjesspel is ondertussen uitgegroeid tot een klassieker op het Knal!bergkamp. We worden in 8 groepen verdeeld en moeten te gek en wollige opdrachten uitvoeren in verschillende rondes. Zo moesten we elkaar in de eerste ronde gewoon afschieten. In de tweede ronde moesten we proberen om een kwartet te verzamelen. Daarna moesten de VIP van de andere teams proberen uit te schakelen. We konden voor deze opdrachten materiaal kopen om ons te beschermen of om ons extra voordeel te geven in de aanval. We speelden alsof ons leven er vanaf hing. 

Daarna was het de tien-minuten-fuif. DJ Giles loodste ons doorheen deze 10 fuifminuten. Het belooft een machtige fuif te worden woensdag. Woensdag… Dat is overmorgen al. We mogen er niet aan denken. Maar wat gaat de tijd hier snel. Veel te snel…

Iedere dag houdt het begeleidingsteam nog een vergadering als wij in bed liggen. Om de dag te evalueren en om de volgende dag voor te bereiden. Daarna houden ze een vlagjesmoment. Een moment waarop Pauline en Thomas iemand van de begeleiding in de bloemetjes zet. Vandaag kreeg Elien haar Murmeltier omdat ze 5 jaar meegaat op Knal!bergkamp. Marie-Jeanne en Guido kregen dan weer een gouden schoen voor 10 jaar Knal!bergkamp. We willen hen via deze weg nog eens een zotzalige proficiat wensen! Je moet het maar doen! Jullie zijn uniek.

Voor de begeleiders die deze blogspot lezen… ’t Is vandaag bal van de kapiting, ja bal van de kapiting, bal van de kapiting, ja bal van de kapiting!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

VIVA LA VIDA!

Viva la vida vinden we een zotzalig mooi nummer, maar vandaag weergalmde het net dat tikkeltje te vroeg over het Vispertal. 7u15. Zelfs als het school is blijven we langer in bed liggen. Maar hier vroeg opstaan is voor een goed doel. We moeten vroeg opstaan omdat we op tijd de kabelbaan richting Giw moeten nemen.

Een blik door het raam laat ons schrikken. Ofwel hebben ze gisteren de kerk van Visperterminen afgebroken ofwel hangt er een ongelofelijke mistlaag over ons dal. Het blijkt het laatste te zijn.

Als we beneden aankomen voor het ontbijt zien we de kampleiding druk aan het overleggen met elkaar. Voor hen liggen kaarten en foldertjes uitgespreid. Ze laten hun blik hoopvol maar zoekend over de kaart dwalen. Het lijkt ons beter om hen eventjes met rust te laten.

We nemen een stevig ontbijt en vinden het wolkenschouwspel dat zich voor ons raam afspeelt prachtig. Grote wolken gaan de strijd met het dal aan en proberen ons dal te veroveren. Ze lijken daar trouwens ook in te slagen.

Inmiddels is de kampleiding tot een conclusie gekomen. Nadat ze uitgebreid het weerbericht op internet hebben gecheckt, de webcams hebben bekeken en contact hebben gehad met de dame van de kabelbaan hebben ze besloten om de tocht niet te laten doorgaan. Het zou grote zonde zijn om naar boven te gaan om werkelijk geen steek voor ogen te zien. Bovendien staat veiligheid boven alles! We hopen van harte dat het woensdag schitterend weer is om dan toch de tocht naar de Blausee te ondernemen.

Uiteraard gaan we wel op tocht, maar we zullen dalafwaarts gaan richting Hohtee. Hier in Zwitserland zijn de wandelingen uitstekend bewegwijzerd. Bij elke splitsing staan de keuzemogelijkheden uitgebreid uitgestald. Ook hier begint de tocht uitstekend. Het is het padje van ons heem afwandelen en dan naar links. Na precies 50 meter komen we aan een driedelige splitsen. Helaas geen wegwijzer te bespeuren. De tochtleiders nemen de kaart ter hand en na een babbel met een inwoner van Visperterminen hebben ze al snel de weg gevonden… Denken ze…

Het pad zet zich in sneltreinvaart naar beneden. Voor we het wel en goed beseffen zijn we in Niederhäusern. Op zich niets mis mee, ware het niet dat dit dorpje de volledig andere richting uitligt dan ons einddoel. Opnieuw parelt het zweet op het voorhoofd van de tochtleiders, maar al snel komen ze met een oplossing. We kunnen een heel stukje dalen, daar lunchen en dan terug naar ons heem klimmen.

Tijdens onze tocht zagen we de hele tijd bordjes met daarop de naam ‘Wanderweg’. Plots kwam iemand van de begeleiding vragen of het nog lang duurde voor we in ‘Wanderweg’ waren… Om wie het gaat, verklappen we niet. We kunnen enkel verklappen dat haar naam begint met een ‘E’ en eindigt op ‘mmy’.

Even later haalde Emmy wel het beste in zich boven. Plots zagen we een wei met een drietal schapen in. Weg concentratie en enkel nog aandacht voor deze drie blatende beesten. Daardoor hadden we niet gezien dat er in die wei ook een sproeier stond. Terwijl we het deurtje naar het vervolg van ons wandelpad openden, bereikte de sproeier ons. Gevolg was dat we daar stonden als verzopen waterkiekens. Gelukkig had Emmy haar watermeloenparaplu mee en kon ze voor ons het poortje openhouden zonder dat er maar een spatje water op haar terecht kwam.

Ondertussen was het helemaal opgeklaard. Het wolkenpak had plaats gemaakt voor een zotzalig zonnetje. Hadden we het geweten… Nu hopen we nog meer dat het woensdag stralend weer is. En nogmaals hier op het Knal!bergkamp staat veiligheid boven alles!

Tijdens zo’n tocht kom je vanalles te weten. Zo hebben we het uitgebreid over pareltjes en literaire meesterwerken uit de Vlaamse muziekindustrie. En op deze manier komen we er achter dat de diepgaande tekst niet als volgt: Ik moet zuipen!, Buurman hedde gij mij nog niet geheurd, Doe mij maar bier, ieder kwartier. Maar wel: Ik moet zuipen!, Buurman hedde gij mij nog niet geheurd, Doe mij wat bier, ieder kwartier. Jullie voelen het, een wereld van verschil…

Lunchen doen we in een zomerse wei. Rondom staan enkele bomen die voor de nodige schaduw en de dito verfrissing zorgen. De broodjes smaken hemels. We praten honderduit over koetjes en kalfjes. En plots zien we de begeleiding rare moves uitvoeren. Blijkbaar probeerden ze een panoramafoto te nemen waarop ze meer dan een keer staan. Het ziet er raar uit, maar het resultaat is machtig.

De terugtocht gaat vlotter dan verwacht. De tochtleiding kiest ervoor om het minder steile pad te nemen, waardoor we niet op onze adem trappen. Opvallend vroeg zijn we terug in Visperterminen.

We ruilen onze bergschoenen in voor onze sportschoenen en trekken naar het kunstgrasveldje even verderop (eigenlijk bovenop) in Visperterminen. Er zijn er toch enkelen die toch aardig kunnen voetballen… Moesten wij deelnemen aan het WK dan hadden we die Fransen zeker de pan ingehakt. Want wij hebben Noah Kompany, de sleutel van de verdediging, de man die alles op slot houdt. Met Gregory en Gaëtan Hazard hebben wij ook een magistraal broerduo die aardig kan ballen. In doel hebben we Emile Courtois, een keeper van wereldformaat. In de aanval kunnen we zeker rekenen op Marie Mertens. Een Red Flame bij de Rode Duivels. Voor de creativiteit rekenen wij op Giles Debruyne, doorsteekpassjes vliegen in het rond. Om de rechterflank af te dweilen hebben we dan weer Matteo Meunier. Uitstekende voorzet en 7 paar longen! 

Met Mathieu Lukaku hebben we een spits van wereldniveau. Sammy Alderweirld staat stevig zijn mannetje in de verdediging en Bo Vertonghen is onze trotse kapitein die het beste in ons naar boven kan halen. Tot slot heb je nog Menno Carrasco. Voorzetten, scoren, teamspeler. Je ziet, onze toekomst is verzekerd! Met Arno Martinez staat een ervaren coach aan de lijn die zijn sporen verdiende bij het wereldberoemde Gent-Zeehaven. Ook wij hadden onze Jens Naingolan… Een voetballer die je beter thuis laat als je resultaat wil halen… Je ziet, onze toekomst is verzekerd. In 2032 worden we wereldkampioen!

Terug in het heem wacht ons een aangename verrassing. Tonia en Jos zijn toegekomen uit Italië. Ze waren daar op reis en komen nu onze kookploeg versterken. Het eten is nu al wereldslekker, wat zal dat worden met hen er bij?

Over onze koks gesproken… Na de douches is het tijd om aan tafel te schuiven. En alweer verbazen de koks ons. Deze keer hebben ze de barbecue buiten gezet en staan Guido en Jos onder een stralend zonnetje te grillen. En niet zomaar grillen… Er liggen 2 prachtige zalmen op het vuur. Het ruikt lekker, maar het smaakt nog lekkerder… Zalm op de barbecue met een mascarponesausje. Geef toe, dat is toch top! Daarna kunnen we ons te goed doen aan chipolata, kip en ribbetjes. Aardappeltjes overgoten met een zuiderse kruidentuin smaken er perfect bij. En natuurlijk hebben we ook verse groentjes: wortelen, tomaten, veldsla, groene sla, bloemkool en knalselder. Om deze laatste te laten eten door de meisjes hebben we een uitstekend trucje gevonden. We maken ze wijs dat knalselder de lievelingsgroente is van Giles. Ze vallen haast in zwijm als hun bord gevuld wordt…

De barbecue smaakt ontzettend hard. We hebben het al vaak gezegd en we menen het nog meer dan dat we het hier typen. Maar hier op het Knal!bergkamp hebben we echt wel de allerbeste koks.

Na ons eten houden we het rustig. We kijken gezellig in pyjama en op ons kussen samen naar Tarzan. De film en niet de tekenfilm.  We waren zo moe dat er sommigen nog voor de intro voorbij was al lagen te slapen. Ook de begeleiding kon hun ogen niet openhouden. Logisch ook volgens ons als je ziet hoeveel energie, hoeveel enthousiasme, hoeveel creativiteit, hoeveel tijd ze in dit laatste Knal!bergkamp gestoken hebben. Ze werden wel gewekt toen het doek waarop we projecteerden op de grond viel.

We genieten intens van de laatste dagmomenten samen. Dj Emmy knalt er op los tijdens de 10-minutenfuif. Daarna leest de kampleider het dagboekfragment voor. Gezelligheid troef.

Morgen wordt een chilldag. Eerst staat er brunch op het menu. Daarna gaan we zwemmen en shoppen in Brig! Geef toe, hoe zalig is dat. Nog voor ons hoofd ons kussen raakt, liggen we al te slapen. Dromend van al dat moois dat hier al gepasseerd is. Dromend van al het moois dat hier nog moet komen. Dat het nog maar drie keer slapen is, dringt nog niet tot ons door. Dat willen we nog niet aan denken.

We willen hier nog volop genieten!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed.

VIVA LA VIDA!

Dag 6: Zaterdag 21 juli: Sprookjeshuwelijk in de bergen

We mochten deze ochtend iets langer slapen. Dat doet altijd deugd. We hebben het ook nodig, want je verspeelt nu eenmaal ontzettend veel energie op het drukke Knal!bergkamp.

Na ons dagdagelijks wasje en plasje kregen we tijdens ons ontbijt te horen dat we vandaag de trouw van Arno met zijn witte prinses Hanne zouden meemaken. Blijkbaar was het toch allemaal geen mopje gisteren en was zijn aanzoek bloedserieus. Hoe cool is dat. Wat een machtig moment om dit te doen op het tiende Knal!bergkamp!

Maar uiteraard zijn we de dag gestart als fiere Belgen. Zeker met het wereldkampioenschap nog in gedachten is het niet onlogisch dat we met de hand op ons hart de Brabançonne meekweelden.

Hanne koos Pauline en Emmy als haar getuigen. Arno liet die eer dan weer aan Jens en Jietse. Een trouwfeest zonder bruidsmeisjes is als familie zonder zatte Rita. Uiteraard was deze taak ideaal voor Elien en Febe. Giles heeft blijkbaar nog gestudeerd voor weddingplanner en stage gelopen bij ceremonie Yves en Thomas heeft ooit een jaar op retraite gezeten in een klooster en mag zodoende een misviering houden.

In de voormiddag vierden we de vrijgezellen van onze twee tortelduiven. We hadden stiekem verwacht dat onze begeleiding dit de avond ervoor al zouden gedaan hebben. Maar we merkten helemaal niets. Of ze kunnen het heel goed verbergen…

We werden in groepjes gedeeld. Jongens en meisjes uiteraard apart. Dit hoort zo op een vrijgezellen. En tradities zijn er om in ere gehouden te worden. We werden dus op pad gezonden met een aantal opdrachten om tot een goed einde te brengen.

Zo moesten we snoepjes verkopen, een ruiltocht houden, zoveel mogelijk handtekeningen verzamelen, van kleren wisselen met iemand van het andere geslacht, voor een ei zorgen en een aantal themafoto’s maken. Ondertussen liep de begeleiding rond door Visperterminen. Als ze erin slaagden om een foto van ons te nemen, dan verloren we punten. Dat laatste deel van de opdracht hadden we blijkbaar niet heel erg goed gelezen, want telkens we iemand van de begeleiding zagen, namen we spontaan een pose aan waaraan menig fotomodellen van kunnen leren.

We lieten het niet aan ons hart komen en speelden het speel gretig. Ocharme die Visperterminenaren. Ze werden van alle hoeken en kanten bestookt om mee te werken aan ons spel. We lieten auto’s spontaan stoppen en probeerden bij iedere toerist het onderste uit de kan te halen. En het loonde ook de moeite. We troggelden onze slachtoffers samen meer dan 60 Zwitserse Franken af. Geld waarmee we een extraatje gaan kopen voor op de fuif of op een tocht.

Onze maagjes knorden van de honger en dan zijn Marie-Jeanne en Guido altijd dichtbij. Ze hebben al ongelofelijke lekkere maaltijden voor ons bereid, maar vandaag gaan ze nog dat tikkeltje verder. Bij een trouw hoort een feestmaal vinden zij en dus zorgen onze meesterkoks voor een overheerlijk diner. Zo eentje waarvan Jeroen Meus en Sergio Herman enkel maar kunnen dromen.

We beginnen onze trouwfeestmaaltijd met een amuse van ei en tonijnsalade. Daarna krijgen we verse aspergesoep op ons bord. En dan komt er een koninginnenhapje, je weet wel versgemaakte vol-au-vent in een ovenverskoekje, tevoorschijn met ananas en kroketjes. Alweer fonkelen de ogen van onze kampleidster als heldere sterren boven aan de nachtelijke hemel boven Visperterminen. Trouwens heel erg opvallend hoeveel meer sterren je hier kan bewonderen dan in België. Maar soit, we dwalen af. We eten ons te pletter. We eten met z’n allen zo’n 630 kroketten. Ik herhaal het even 630 kroketten. Voor diegene die deze tekst veel te snel lezen, nog een laatste herhaling: 630 kroketten.

Terwijl karweigroep 2 zich over de afwas ontfermd schreeuwen wij ons de longen uit het lijf. De begeleiding heeft voor een karaoke gezorgd, want dat hoort nu ook eenmaal bij een vrijgezellenfeest.

Maar daarna wordt het menens. Het wordt tijd om het huwelijksfeest van Hanne en Arno in een definitieve plooi te leggen. Opnieuw worden we in verschillende teams verdeeld en moeten we verschillende hoeken (speciaal voor de begeleiding gebruiken we het woord hoeken en niet postjes) bezoeken om zo het feest tot in de puntjes te verzorgen.

In de ene hoek maken we de menu- en naamkaarten, in een tweede hoek herschrijven we ‘Yellow’ van Coldplay speciaal voor ons trouwpaar, in weer een andere hoeken maakten we bloemen en een photobooth. In de keukenhoek maakten we de allerlekkerste hapjes voor op de receptie. We moesten ook nog zorgen voor anekdotes die de priester kon vertellen en voor een leuke quiz die we konden gebruiken. Sommige opdrachten brachten aan het licht dat we echte vetzakken zijn. Met de nuttige wenken van onze weddingplanner slaagden we met brio voor al onze opdrachten.

Douchetijd. We moeten het vertellen. De douches zijn hier uitstekend. Warm water voor iedereen! Dat hebben we in nog geen enkel ander heem gehad. We spoelen de voorbereidingsstress van ons af. Maar beseffen nu al dat we hier een werelddag beleven.

Na de douches begeven we ons naar het kerkplein voor het huwelijk van Hanne en Arno. Ze zullen zo meteen letterlijk (heb je hem) voor de kerk (heb je hem) trouwen. We stonden klaar om de suite met open armen te ontvangen. Zowel de getuigen als de bloemenmeisjes straalden als nooit tevoren. Brede glimlach op hun gezicht. Mooiste kleedjes uit de kast gehaald door de meisjes, proper hemdje aangetrokken door de jongens. Maar dan was het tijd voor het moment suprême. We zouden eindelijk het kleed van Hanne kunnen bewonderen. Wat was ze mooi. Ze straalde nog meer dan de helderste kristal aan de kroon van de Engelse koningin.

De priester was aardig in vorm en stak een vrolijke vaart in het hele kerkgebeuren. 

De huwelijksbeloftes van onze 2 gelukkigen waren aandoenlijk. Het evangelieverhaal hilarisch en zo kwamen we aan het hoogtepunt van de dag. Zowel Hanne als Arno antwoordden heel enthousiast ‘Ja’ op de vraag van de dag.

Na de huwelijksplechtigheid werden we meegetroond naar ons terras. Daar kregen we een glaasje aangeboden. We hieven het glas op het nieuwe paar! Santé en veel geluk met jullie wittebroodsweken. We waren zodanig onder de indruk dat we domweg al onze hapjes vergaten.

Voor we begonnen eten was het tijd voor de getuigenspeeches. Ze waren mooi, maar soms verstonden we ze niet helemaal. Dit komt omdat ze doorweven zaten van de insiders. Zoals een goede getuigenspeech moet zijn dus. Wat wel opviel was de vriendschap die van de gezichten van onze trouwers spatte!

Etenstijd. We dachten dat we alles al hadden gezien en dan wordt het toch nog gekker. Vandaag maakten Marie-Jeanne en Guido garnaal- en kaaskroketten. Hoe lekker is dat. En op welk kamp krijg je dit voorgeschoteld. Juist ja, het Knal!bergkamp. Heerlijk! Merci MJ en Guido voor het eerste deel van ons kamp zo heerlijk te koken! Jullie zijn goud waard! Niet alleen megalekker koken, maar altijd een glimlach, een woordje van steun en een schouderklopje! Vanaf morgen zijn jullie met 4!

Daarna was het tijd voor het avondfeest. We toverden het kerkplein om tot een danszaal. De ene dansklassieker na de andere weergalmde door onze boxen. We konden niet blijven stilstaan en toonden Visperterminen onze beste dancemoves. Heerlijke afsluiter van een heerlijke dag.

Wat een topteam hebben we toch. We zien het de kampleiding vaak aan elkaar zeggen. Hoe fantastisch en zotzalig ze wel zijn. Jietse die altijd en overal even enthousiast over is. Jens die overal en altijd met een goede en minder goede mop afkomt, Arno die wel energie voor 100 lijkt te hebben, Elien die werkelijk op elk moment van de dag voor ons klaarstaat, Emmy die zo ontzettend lief is dat ze een standbeeld verdient, Hanne die ons bemoedert zoals we het graag hebben, Febe die overal en altijd werk ziet en dat steeds doet met een brede glimlach, Giles die ons hier elke dag trakteert op een vriendelijk woord en een compliment en Pauline voor wie niets te veel is en die het kamp op haar speelse manier laat draaien!

Mama, papa, we zitten halverwege het kamp. Het gaat hier echt veel te snel, maar we genieten van elke seconde. Bedankt dat we meemochten jullie zijn zotzalig!

Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!

VIVA LA VIDA!